Camiel Music

De uit London gevestigde zanger Matt Perriment begon een aantal jaar geleden met het schrijven van muziek en leerde zichzelf een aantal instrumenten bespelen. In combinatie met ups en downs in zijn leven kwam hij erachter dat muziek schrijven zijn gevoelens kon beheersen. Wat hij mee maakte noteerde hij en hier komen zijn rakende, mooie liedjes vandaan. 

Na een succesvol en muzikaal jaar in 2019, waarin hij flink wat bekendheid kreeg door als support act van HAEVN te mogen spelen, zette Matt Perriment afgelopen zaterdag een onwijs goede show neer. 
Waar hij 2019 afsloot met een eigen uitverkochte show in Luxor Live in Arnhem, kon 2020 eigenlijk niet beter beginnen. Een volledig uitverkochte zaal in Paradiso Tolhuistuin, compleet met band vormde het een magische avond waarin hij een aantal nieuwe nummers liet horen in een intieme setting. Ook zijn andere, ‘oudere’ tracks kwamen langs waarin hij ons meenam in de “reis van zijn leven”. Deze man heeft een onwijs goede sound en weet je keer op keer te verrassen. Dat was ook te merken tijdens deze show. De warmte in zijn stem voel je iedere keer en het enthousiasme van het publiek was te horen. Fijn dat er nog zo’n artiesten zijn, die gewoon heel open, eerlijk en puur hun muziek durven te delen.

Houdt hem in de gaten, want we gaan meer van hem horen. 

[TEKST Jessica Berkers]

Ondanks dat er wat geschuif was qua data, kon er toch ‘gewoon’ een nieuwe editie worden georganiseerd. De 37e editie welteverstaan. Altijd gratis, altijd gezellig en altijd hopen dat de weergoden goede zin hebben. Dat laatste gold hoe dan ook voor afgelopen zaterdag (6 juli red.). Het zonnetje scheen lekker, goede temperatuur en uiteraard een lekker briesje langs de oevers van de Maas. Maar we zijn er uiteraard ook voor de muziek. Dus #TeamLadeurRodigas heeft wederom hun best gedaan. Lees en kijk snel verder!

De opener van Conincx Pop is KRAS, een drietal komende uit Roermond. Met een flinke dosis branie wordt er gestart en is het voor de vroeg gekomen bezoekers wellicht een fijne verrassing. Een mix van eigen werk maar ook bekende tracks worden er gespeeld. En hey, als Arctic Monkeys voorbij komt, scoor je hoe dan ook!
Tijd voor een andere Limburgse act. Het is niemand minder dan Blackbird, het alias voor Merel Koman. Vanaf de eerste seconde straalt ze op het podium. Het plezier, met haar grote glimlach, spat ervan af. Dat in combinatie met gewoonweg fantastische muziek maakt deze show meteen memorabel. Haar band shined op ieder moment en ook scoort ze door toch stiekem tussendoor wat in het Limburgs te vertellen. Eigenlijk zonde dat ze al zo vroeg moet spelen…

Een grote verrassing van de gehele dag is Wucan. Deze Duitse formatie maakt Kraut-fueled Heavy Flute Rock en daar is geen woord van gelogen. Wat is dit energiek en gevarieerd! Maar ook echt vanaf het eerste moment van het optreden. De gehele band presteert echt boven verwachting (gevoel) maar frontvrouw Francis Tobolksi maakt de meeste indruk. Niet alleen qua outfit maar eigenlijk is het gewoonweg muzikaal super. Daarbij is de dwarsfluit in combinatie met deze toffe rock sound een absolute schot in de roos. Onthou die naam dus: Wucan aus Deutschland!

Tijd om een tripje te maken, ofja, de band heeft dat gedaan. Make-Overs is een tweetal komende uit Zuid-Afrika. Een dame op de drums, wanneer hebben we dat eerder gezien op Conincx Pop? Juist, Brutus! Het is geen foutloze set wat er gespeeld wordt maar de volumeknop staat goed open en wie wilt dat nou niet? Gas geven, passie en plezier. Dát stralen Martinique Pelser (drumster) en Andres Schonfeldt (gitaar) hoe dan ook uit. Niet gek dat juist een band als Make-Overs hier op het podium staat. Ze halen ze overal vandaan. 100% terecht dus!

Het is eigenlijk de bedoeling dat er bij ieder optreden tijdens Conincx Pop op z’n minst één vrouw op het podium zal staan. Helaas is de grote Hans Dulfer dat eventjes vergeten of vergeten iemand mee te nemen. Maargoed, het is hem vergeven. Dit is een optreden waar deze keer geen jazz (zijn voorliefde) maar juist de blues een hoofdrol in speelt. Funky, plezierig en muzikaal is het helemaal af. Daar kan je echt niets over zeggen. Je ziet mensen zelfs dansen op het prachtige terrein. Tja, het is ook niet mogelijk om iets ‘slechts’ te verwachten van Hans Dulfer hoor.

Tjonge, een band uit Mexico, wie had dat ooit verwacht?! Le Butcherettes heten ze en dit is wel een band waar je de naam van moet gaan onthouden. Het begin is misschien wat onwennig te noemen want frontvrouw Teri Gender Bender is een unieke verschijning. Als het publiek een beetje gewend is en stiekem de band ook, wordt het een show waar je wel van mag zeggen dat het rete strak is. Een sound die je niet iedere hoort en show die je niet iedere dag ziet. Een fijne mix van rock, punk maar ook garage invloeden en heel veel branie. Lekker.

Nou, aan kwaliteit écht geen gebrek deze dag. Want de Britse band Curse Of Lono laat wel even horen dat ze er zin in hebben en dat ze wel muziek kunnen maken. Wel even een overgang qua sound maar het staat als een huis. Vergelijkingen zijn zeker genoemd tijdens dit optreden maar Curse Of Lono is weer iets heel anders. Het is groot, voelt meeslepend aan en je kunt het gewoon niet missen. Daarbij, die stem van Felix Bechtolsheimer.. Wat is die heerlijk zeg! Beetje Nick Cave achtig? Mag ik dat zeggen? Maar het geheel, zelfs op dit tijdstip, richting het eind: Machtig!

We gaan van hot naar her deze 37e editie want de afsluiter is de Britse formatie Future Dub Orchestra. Genoeg elektronische geluiden te horen maar niet over de top want live wordt er ook ‘gewoon’ gespeeld. Het heeft wat sferisch, mysterieus in zich maar het heeft tevens een sound waar je niet te lang bij stil zult kunnen staan. De stem van de zangeres is on point en de energie klopt precies bij de muziek. ‘Leider’ Theo Clarke weet wel hoe ie een show moet opzetten. Misschien ietwat wennen voor de bezoekers maar ook dit past in het totaalplaatje van Conincx Pop!

De muziekliefhebber heeft weer genoeg nieuws kunnen ontdekken. Uit ons eigen landje of juist over de landsgrenzen. Muziek is universeel en je voelt het of juist niet. De kwaliteit van de gehele dag was bovengemiddeld mijns inziens. Qua smaak valt altijd te twisten maar de organisatie heeft de plank absoluut niet misgeslagen. Nu wederom uitkijken naar volgend jaar, naar de nieuwe verrassing & pareltjes. Dit was hoe dan ook weer een heerlijk succes en genot!

Check hieronder wederom de pareltjes van Jonny Ladeur.

.
.
.

Pinkpop staat voor de deur. De 50e editie! Er is heel erg veel over geschreven en gezegd maar wat zijn nou écht de namen die je moet zien? Natuurlijk heel persoonlijk maar och, iedereen mag toch wel wat tips geven?! 😉
Alles lekker in willekeurige volgorde!

Jacob Banks (zaterdag 8 juni | 1900-2000 | IBA Parkstad):
Damn, als je het over te gekke stemmen, is de stem van Jacob Banks daar hoe dan ook 1 van. De track ‘Chainsmoking’ is verslavend maar de rest net zo. Het is soul, het is urban, zelfs wat hiphop. Zeer benieuwd wat hij in petto heeft!

Barns Courtney (zondag 9 juni | 1645-1745 | Stage4):
Deze jonge Brit is waarschijnlijk een grote onbekende. Onterecht! Hij kreeg in 2017 meer bekendheid door ‘Glitter & Gold’ en sindsdien groeiende. Een heerlijke mix van blues, folk maar ook zeer zeker rock klanken. Groeibriljant.

Golden Earring (zaterdag 8 juni | 1600-1700 | IBA Parkstad):
Tja, als je op de allereerste editie hebt gestaan van Pinkpop en je speelt nog steeds als het festival de 50e organiseert… Verdien je die plek gewoonweg helemaal! Het is daarnaast Nederlands beste rockbands die ook nog écht kunnen rocken.

Blood Red Shoes (zondag 9 juni | 1345-1445 | Brightlands):
Dit tweetal maakt rockmuziek waar je U tegen zegt. Als je met drums en gitaar zo lekker kunt spelen, chapeau! Ze hebben het even lastig gehad maar onlangs een te gek album gedropt en gaan nu wederom de wereld over, terecht!

Nana Adjoa (zondag 9 juni | 1600-1630 & 1800-1830 | Garden of Love):
Ok, ze zal solo spelen. Dat is misschien wel jammer maar ook dat kan ze. Het dromerig, het is meespelend, het is goed want er zoveel soul in. Haar naam is groeiende: volledig terecht. Heb zo’n vermoeden dat de tuin te klein zal zijn!

Indian Askin (maandag 10 juni | 1245-1330 | Brightlands):
Nederlandse bands zijn ook vertegenwoordigd en dit viertal mag er wezen! Eigenzinnig, uniek, rauw, soms heerlijk uit de bocht vliegend. Ze moeten als 1e (op de laatste festivaldag) spelen in de tent maar zullen deze echt wel helemaal op z’n kop zetten.

DeWolff (maandag 10 juni | 1920-2020 | Stage4):
Deze last-minute boeking is ontzettend terecht voor deze 3 Limburgse rockers. Spelen zich helemaal suf en is ook een fantastische live band. Komen binnenkort met hun 2e live album en gaan, als laatste band, Stage4 helemaal afbreken.

Cage The Elephant (zaterdag 8 juni | 1700-1800 | IBA Parkstad):
Misschien niet de bekendste band maar wel eentje met heel veel power. Dit Amerikaanse vijftal bestaat al 13 jaar dus ervaring genoeg. Daarbij heeft het enorm veel power in zich. Alternative, indie, zelfs wat blues. Gaat dat zien hoe dan ook zien.

Jamiroquai (zaterdag 8 juni | 2000-2115 | Mainstage):
Voor velen een grote naam en dat klopt voor de volle 100%. Wat hij heeft klaar gespeeld met zijn muziek, kunnen weinigen nazeggen. Oke, hij is wat ouder en dikker geworden maar de sound zal nog steeds funk, disco en R&B laten horen!

Sam Fender (maandag 10 juni | 1420-1520 | Brightlands):
En wederom zo’n Brits talent wat een terechte plek op Pinkpop weet te pakken. Stond vorig jaar op de lijst van Sound Of 2018 van de BBC en sindsdien groeit hij met de dag. Heerlijke stem, goede teksten en muzikale omlijsting is sterk!

Afgelopen weekend was het tijd voor de 15e editie van Groove Garden in Sittard. Het dance feest is al jaren in trek en voor velen een heerlijke opening van het festivalseizoen. Een fijne mix van stijlen muziek maar ook het altijd zien van oude bekenden, maakt Groove Garden altijd een succes. Te zien ook want de zaterdag was uitverkocht en de zondag was ondanks het weer ook goed qua opkomst! We hebben genoeg rondgelopen, gehoord & gezien. Een samenvatting van twee dagen.

Of het nou toeval was of niet, op de zaterdag is de start gemaakt in de hardstyle tent waar Rvage draaide. Maar het was nét tijdens het enige buitje van die dag. Volle bak, vol energie en power. Goed om zo even erin te komen! Door naar de Anniversary Stage want daar stond local hero DJ Flow Real te draaien. Natuurlijk op zijn manier: R&B, de bekende tracks in een eigen jasje en genoeg entertainment erbij. Er zijn genoeg mensen die dit willen horen en hebben het goed naar hun zin. Door naar de Desperados Arena die gehost werd door Labyrinth Club. Het blijft leuk om bovenop te staan en ondertussen te genieten van 3 facetten: muziek, drankje en het kijken naar mensen. Joyhauser draait lekker en mensen vinden het allemaal wel lekker. Desondanks is het niet druk die dag hier! Dus terug naar ‘main’. Een jochie is het nog, maar wel eentje die van wanten weet: Mesto! Met veel bekende tracks maar in een eigen jasje en met héél veel plezier staat ie achter de draaitafels. Hou die naam maar in de gaten: Mesto. Hier waren we nog niet geweest: Rave Atelier. Lokale man Simun mocht zijn kunsten vertonen en deed met veel plezier en maakte er een goed feestje van. Niet te commercieel maar alleen maar waar hij zich goed bij voelt maar toch mensen laat genieten! Afsluiter van die dag waren de Wildstylez op het grotere podium: groot feest alom en iedereen heeft nog even zin om goed los te gaan! Alles open draaien en tekeer gaan.

Dag 2, de zondag! Met ietwat vertraging op het terrein en meteen even ouderwets sfeerproeven bij het 90’s Forever Team. Lekkere kneiters, bekende nummer alom. Een feestje waar je van gaat glimlachen! Naar de Lipton Ice Tea Area oftewel de R&B stage. Gisteren wel geweest maar niet meteen hoogtepunten. Nu was het aan Mo’Faya die iedereen wel liet dansen en dat in combinatie met een MC die wel wat extra energie brengt: logisch dat het volle bak is! Even naar de arena om Roog te horen, uiteraard ook een bekende naam en daardoor is het volle bak daar! Fijn sfeertje en men geniet helemaal. Helaas is het dan een periode van de regen.. Uiteraard is het in de tent (90’s) en R&B stage volle bak en de rest probeert te schuilen onder enkele overkappingen. Tijdens dit draait Kapibara op mainstage. Ondanks de regen is het een ontspannen set en precies wat past op een luie zondag. Helaas dus… Ook een helaas is dat een hele grote naam uiteindelijk niet komt optreden: Bizzey. Zonde voor hem want velen zullen toch enigszins speciaal voor hem gekomen zijn. Geen goede beurt! Gelukkig hebben we dan Peter Luts. Deze Belg, bekend van Lasgo, zorgt er wel weer voor dat de sfeer er goed in komt en zelfs bijna het zonnetje laat schijnen! Chapeau. En als ie er is, moet je er ook echt even naartoe: Mental Theo! Deze eindbaas weet van wanten en draait alleen maar kneiters en stampers. Afsluiter van het festival is niemand minder dan Deborah de Luca. Deze Italiaanse staat garant voor ijzersterke techno en daar is geen woord aan gelogen. Strakke set, veel sfeer en steeds een heerlijke opbouw naar de climax. The end!

Al met al een zeer gevarieerd maar ook uitermate geslaagd festival. De 15e editie gaat de boeken in als wisselvallig qua weer (vooral zondag) maar qua sfeer en energie zat het echt helemaal goed. Iedereen heeft plezier gehad, genoten van zijn/haar eigen lievelingsmuziek of gewoonweg genoten van het kijken naar mensen. Op naar de 20 editie waarvan al sowieso bekend is dat volgend jaar de deze op 16 & 17 mei zal zijn.
Nu al benieuwd wat er voor leuks en interessants en wie weet iets nieuws komt. LET’S GO!

Het is en blijft vaste prik voor heel veel bezoekers: het weekend van Moederdag is gereserveerd voor Mama’s Pride. Terecht! Want het is gewoonweg ieder jaar een genot om erbij te zijn. Meerdere redenen liggen ten grondslag: gezellig, gratis, goede artiesten, geweldige plek. We kunnen het de 4G’s noemen. Ook dit jaar, een feest editie, is de organisatie met vlag en wimpel geslaagd om er hoe dan ook een succes van te maken. Met (uiteraard) een knipoog naar het verleden op twee gebieden: Pinkpop en de 1e editie van Mama’s Pride zelf. 
Tijd om dag 2, de zondag, ook weer uitgebreid te beschrijven. Ook nu #TeamLadeurRodigas!

De dag begint met Podiumvrees winnaar TwentySeven. Met veel branie en wil spelen ze het al vroeg gekomen publiek toe. Je hoort dat er genoeg kwaliteit in zit en dat ze ook terecht hebben gewonnen. Nu is het zaak voor ze om heel vaak te spelen: vlieguren maken en vervolgstappen zetten!
Een band waar ze dan een voorbeeld aan kunnen nemen is Canshaker Pi. Deze band is al vanaf 2016 volop bezig, afgelopen jaar gingen 2 leden weg maar kwamen ook uiteraard vervangers voor in de plaats. Maar aan kwaliteit boeten ze niet in! Wat een fantastisch goede garage met vleugjes punk. Op elkaar liggen, droge dansjes. Het kan allemaal bij deze toppers! Helaas spelen ze al zo vroeg want een ieder had dit kunnen waarderen. Hoe soepel en toch krachtig! Sterk hoor.

Gaan we door naar Komodo, een band die echt heel veel verschillende stijlen herbergt. Dit vijftal gaat als een machine en het klinkt live energiek. Op de kiosk is het een feest om naar te kijken. Allemaal tezamen maar ook afzonderlijk van elkaar is het enorm goed! Omdat het zonnetje ook z’n best doet tijdens deze act, komt iedereen in beweging. Perfect voor de zondagmiddag.
Het jaarlijkse hiphop/jeugd blokje wordt dit jaar ingevuld door Merol. Zoals altijd komen de kids hier op af en staat het bommetje vol in het park. Vandaag is het niet anders. Misschien niet de grootste of beste artiest maar ze zorgt er wel voor dat er een feestje ontstaat. Daarbij zingt men uiteindelijk allemaal wel de hits ‘Hou Je Bek En Bef Me’ of ‘Lekker Met De Meiden’ mee. Het is weer eens iets anders! Dat tekent Mama’s Pride.

Dan mogen we naar het betere gitaarwerk. We mogen ook weer naar onze zuiderburen want het gaat om The Sore Losers. Dit viertal is in de regio absoluut geen onbekende naam. Het staat als een huis en vanaf het eerste tot de laatste noot gaan ze volle bak! Wat kenmerkend is, is dat de heren ook altijd veel plezier hebben. Cedric op gitaar die heerlijke solo’s speelt of Kevin op basgitaar die continue blijft lachen. Het publiek wat vooraan staat kan het enorm waarderen, de rest zal dit onbewust bewust gaan onthouden. Ondanks dat men een flink stuk later begon, is het een feest bij The Judge Dread Memorial & Bad Manners. Waar eerst het publiek lekker wordt opgewarmd is het dan tijd voor de ska persoon die de meest gebande nummers op zijn naam heeft. Muzikaal staat het als een huis en men zorgt ervoor dat de ska en reggae weer lekker op de kaart wordt gezet. Toch mist het nét iets extra’s. Is het vuur een beetje gedoofd van Buster Bloodvessel? Desondanks, feestje!

Een mooi gebaar is het zwaaimoment. Een bedankje aan Koen van de Berg (en de organisatie) voor het festival. Dat het maar nogmaals 25 jaar en lager mag bestaan. Dan is het tijd voor de absolute afsluiter van de 25e editie van Mama’s Pride: DeWolff. De lokale helden! Iedereen kijkt er naar uit en heeft er zin in! Toch zijn er wat problemen met het geluid want als de heren beginnen hoort niemand iets! Alleen zelf via de in-ears dus hebben het nog niet in de gaten. Als dit gefixt is, is het aan Pablo, Luka & Robin om de kiosk nog eens vakkundig te verbouwen. Een enorm strakke set met de bekende nummers zoals ‘Medicine’, ‘Sugar Moon’ en ‘Love Dimension’ maar ook een van de beste tracks: ‘Outta Step & Ill At Ease’. Deze werd samen met vriend en vroegere roadie Stefan Wolfs samengespeeld. Klasse pur sang! Perfecte keuze om DeWolff deze jubileum editie te laten afsluiten.

En zo komt er een einde aan Mama’s Pride 2019. De 25e. Maar niet getreurd! Volgend jaar is er ‘gewoon’ wéér een editie. 2020. En ook dan zullen we weer kunnen genieten van nieuwe, onbekende maar vast ook weer iets bekends. Een dikke chapeau aan de de voltallige organisatie en tot de volgende! #TeamLadeurRodigas out.

.

.

>