Camiel Music

Afgelopen zaterdag, 19 mei, stonden twee geweldige bands geprogrammeerd in Poppodium Volt te Sittard. Het hoofdprogramma waren de lokale helden en het zeer bekende; DeWolff. Als voorprogramma stonden de grote vrienden van dit drietal; Dawn Brothers gepland. Maar Sittard was het erover eens dat er eigenlijk gewoon 2 hoofd optredens op het podium zouden staan. Logischerwijs dat het was uitverkocht. Laten we deze geweldige avond maar nog eens beleven!

De aftrap was zoals afgesproken klokslag 21.00 uur. De heren uit Rotterdam hadden weer een tripje Limburg voor de kiezen gekregen na hun avontuur op Mama’s Pride. Binnen no time kregen de 4 heel wat mensen aan het dansen met hun mix van soul, americana en pure rock. Wat zijn het toch klasbakken! Ook de afwisseling met betrekking tot hun zang is altijd heerlijk om te horen. Meerstemmig zijn ze altijd maar de ene keer is het juist bassist Levi Vis wat de head vocals op zich neemt en vervolgens juist gitarist Bas van Holt. Heerlijk om eerst ‘Get Down The Road’, dan ‘Vampire’ en als afsluiter ‘Stayin’ Out Late’ te horen! Daarbij stralen ze het plezier zo uitzettend uit als ze spelen. Onderling beetje grappen maken maar uiteindelijk blijft het ontzettend goed en genieten héél veel mensen van dit eerste hoofd optreden deze avond.

Dan mogen Pablo, Luka en Robin het podium betreden. We maken ons klaar voor een trip, voor een muzikale reis door heel veel stijlen maar bovenal blijft het allemaal DeWolff. Ze hebben pas hun album ‘Thrust’ uitgebracht en beginnen dus ook met ‘Big Talk’, die zit! Als dan de bekende tracks ‘Sugar Moon’ en ‘Medicine’ komen, lijkt het even op de automatische piloot te gaan, het is misschien wel een beetje voorspelbaar. Maar muzikaal blijft het goed! Maar de nieuwe track ‘Tragedy? Not Today’ is dan een heel erg fijne opvolger, deze zou zomaar gewoon overal gedraaid kunnen (nee, moeten!!) worden. Hetzelfde geldt overigens ook voor een track wat later voorbij kwam; ‘Double Crossing Man’, de samenzang wat Pablo en Luka hier laten horen is gewoonweg heerlijk om naar te luisteren en geeft zeer zeker wat extra’s evenals het meerstemmige gedeelte waar Pablo vraagt het publiek mee te zingen.
Nummers zoals ‘Satilla No 3’, het pittige ‘Deceit & Woo’ en het oudje ‘Don’t You Go Up The Sky’ spelen ze alsof het niks kost en met zoveel extra power! Het plezier straalt van de heren af, het blijft iedere seconde goed en er is geen teken van zwakte. Het duurt en duurt! Als de heren even later terugkomen voor een toegift wordt het volle bak op het podium. Jammen!!! Samen met de Dawn Brothers welteverstaan. 2 tracks van ongeveer 15 minuten in totaal worden er gespeeld waar ook echt heerlijke solo’s voorbij komen op toetsen, op gitaar en natuurlijk op drums. Dan hoor, voel én weet je dat het allemaal stuk voor stuk meesters zijn op hun eigen instrument en de kans klein is dat er in Nederland betere muzikanten rondlopen…! Iedereen stond met open mond te genieten en uiteraard luid te applaudisseren!
De absolute afsluiter van deze dik 2 uur durende trip was het nummer ‘Gold And Seaweed’ waar een ieder nog hun kwaliteiten laat horen voor het geval dat het publiek deze had gemist. Robin speelt zich suf op zijn hammond, Luka gooit zijn laatste energie eruit en Pablo speelt op zijn gitaar alsof het geen enkele moeite kost. Wauw!

Hieronder enkele prachtige foto’s van Jonny Ladeur! Klik overigens op de foto om ze te vergroten!

De 24e editie van Mama’s Pride ligt weer achter ons maar gelukkig kunnen we nog steeds nagenieten. Er waren flink wat optredens met ook flink wat variatie. Beide dagen was er genoeg te beluisteren en te zien, voor ieder wat wils! Dat zag je ook dikwijls terug tijdens een optreden. Uiteraard was CamielMusic aanwezig en lees hieronder weer met veel plezier verder hoe het is geweest!

Zaterdag 12 mei:
De opener van Mama’s Pride had eigenlijk een soort preview. Power To The Pipo heeft woensdag (16 mei red.) hun release van hun album gehad maar Geleen kreeg alvast een voorproefje. De heren hebben genoeg roots in Limburg liggen, dus het voelde ook goed aan. Er is zelfs een track ‘vernoemd’ naar Limburg; ‘Soft G’. Ook hun wapenfeit ‘Loempia’ blijft het goed doen, zelfs zo goed dat er spontaan loempia’s werden gebracht! Perfect om deze editie te beginnen. Dan gaan we nóg wat zuidelijker, de grens over: blackwave. mag op het podium shinen. Willem Ardui en Jay Walker zijn de mannen waar het om draait maar bij live optredens staat er een voltallige band waardoor de hiphop flow zeker nog aanwezig is maar juist meer de soul en jazz invloeden klinken. Veel energie, veel passie en veel plezier stralen ze uit. Helaas nog geen topdrukte maar de mensen die er waren gaan deze naam zeker weten onthouden!

Dan blijven we nog een keer in België; Baloji komt het podium op. Samen met zijn band, allemaal hetzelfde kostuum aan, laat hij het volle Burgemeester Damenpark dansen. De positieve uitstraling wat deze man heeft komt heerlijk over op het publiek. Daarbij is zijn begeleidingsband rete strak en steelt de gitarist, een oudere meneer op een stoel, op het laatst de show door tóch te gaan staan en gitaar te spelen achter zijn hoofd. Mooi! Een grotere naam op het affiche is Jeangu Macrooy. Deze jongeman uit Paramaribo heeft furore gemaakt tijdens de Popronde, een geweldig album gedropt (geproduceerd door Perquisite) en ook nog Judas gespeeld tijdens The Passion. Met een uitgebreide band stond hij op de kiosk en het was echt kwaliteit wat speelde! De soul komt uit zijn aderen en tevens ook het plezier en liefde wat hij uitstraalt is magisch te noemen. Blijf hem in de gaten houden!
Uiteraard mogen we het mooiste maar ook meest emotionele moment van deze editie niet vergeten. Maurice Dorssers is een tijdje geleden, voor Mama’s Pride, overleden en middels de track ‘Blitzkrieg Pop’ van The Ramones en het licht door duizenden telefoons werd hij herdacht en zit bij iedereen voor altijd in het hart. Rust zacht!

De afsluiter van de eerste dag had al in het voortraject wat los gemaakt door hun naam: Gestapo Knallmuzik. Deze Belgen, ja… Belgen, houden gewoon van een geintje en deze naam past perfect bij hun muziek. Het is komisch, het is energiek, het is flauw, het is enorm slecht Duits en het laat mensen dansen. In hun ski pakken optredend en een groot bord met visuals kleden ze de show goed aan en het publiek doet lekker mee. Daar gaat het uiteindelijk toch om?!

Zondag 13 mei:
Traditiegetrouw opent de zondag met de winnaar van Podiumvrees. Dit jaar is dat Belle & Barn. Dit duo speelt een heerlijke set voor het toch redelijk in getale gekomen publiek. Het was namelijk regenachtig in het begin van Mama’s Pride zondag. Hun gypspy, bluesy sound is aanstekelijk en je wordt er vrolijk van. Welke regen ook alweer? We blijven bij Limburgs talent want Walden is de volgende band. Het is een show waar veel haken en ogen aan zitten maar kwalitatief blijven de heren altijd geweldig goed. Wat problemen met de gitaren of de amps, het houdt hun niet tegen! Gewoon die psychedelica, indie blijven spelen en zorgen dat het op Pinkpop perfect is! Het zijn hoe dan ook toppers.

Rotterdam is 2x vertegenwoordigt op de kiosk vandaag en ook nog achter elkaar! Als eerst spelen de mannen van Iguana Death Cult. Het publiek lijkt dit niet te begrijpen… Ze blijven achteraan staan, weinig respons maar de show is echt te strak voor woorden en heerlijk vol energie. No nonsense, goede garage rock zoals het hoort te zijn. Drums, basgitaar en 2 gitaristen, wat is nog meer nodig? Dat bedoel ik! Liefhebbers hebben in ieder geval wél genoten. Next one! Dawn Brothers is aan de beurt. Afgelopen jaar ook op de Popronde gespeeld en ze hebben destijds Sittard afgesloten met een magistrale trip. Nu moest dit in 45 minuten gebeuren en ze speelden alleen maar tracks van hun geweldige album ‘Stayin Out Late’. Genieten! Mix van americana, soul en rock wat perfect wordt uitgevoerd! Ook het publiek kan dit bekoren want er wordt gedanst en zelfs geroepen om een toegift! Chapeau.

Aangezien er ook wat interviews stonden gepland, is er weinig te melden over ANBU Gang en Témé Tan. Behalve dat dit natuurlijk 2 grote contrasten zijn. De jeugd is zoals ieder jaar massaal uitgelopen om ANBU te zien en de beats, bass en teksten vlogen om ieders oren. Témé Tan bleek een goedlachse en duizendpoot te zijn (hij speelde alles zelf in en werkte met een looping systeem) wie bijna de zon weer liet stralen over Geleen.

Dan is het tijd om een Amsterdamse band op de kiosk te aanschouwen; EUT. Dit vijftal laat er geen gras over groeien en speelt meteen een paar van hun bekendere tracks. Onder andere ‘Supplies’ en ‘Bad Sweet Pony’ komen voorbij. Energieke, muzikale en vrolijke powerpop spelen ze. Zangeres Megan loopt op haar blote voeten lekker over het gehele podium, bassist Sergio komt erbij en het knalt erop los. Zelfs een cover als laatste track werkt! Het publiek is eensgezind: wat een fijne band! Helaas is het geweldige muzikale weekend dan bijna aan z’n eind gekomen… Alleen het Britse talent Yungblud moet nog komen. En hoe!!! Het is vanaf seconde 1 raak. Met alleen een drummer en gitarist stond hij zijn mannetje wel op de kiosk. Werkelijk iedere centimeter werd gebruikt en met tot tweemaal toe een schuiver op zijn knieën van rechts naar links werd het een waar spektakel. Dankbaar was hij zichtbaar en genoot van iedere seconde. Het enige minpuntje wellicht was dat hij door zijn enthousiasme soms vergat dat het écht echt live was en dus miste hij hier en door wat. Maar ach… Deze stuiterbal vergeven we dat. Wat een mannetje! Mét Mama’s Pride sokken overigens, in het roze want die spaart hij.

En dan is deze editie ook alweer ten einde… Natuurlijk een editie met veel emoties maar ook een editie waar weer met veel trots op mag worden teruggekeken! Genoeg variatie, geweldig goede kwaliteit en een sfeertje om je vingers bij af te likken! Uiteraard was de zondag iets minder druk vanwege het weer maar de muziekliefhebber en trouwe bezoekers waren ‘gewoon’ aanwezig! Het is gewoonweg geweldig dat dit ook ieder jaar gratis toegankelijk is. Op naar volgend jaar, 11 en 12 mei. Bedankt!
Hieronder foto’s gemaakt door Jonny Ladeur. Volg hem op Facebook: Jonny Ladeur Fotografie.

.

6 voorrondes, 30 bands en uiteindelijk 6 bands in de finale. Er zijn al prijzen uitgereikt aan desbetreffende muzikanten of aan een bepaalde track, maar het ging nu om iets heel anders. Die felbegeerde plek: Pinkpop 2018 openen! Het stond buiten kijf dat alle zes de bands niet voor niets in de finale stonden en dus allemaal evenveel kans zouden maken. Maar wie kon het beste tegen de druk? Had stalen zenuwen? Presteerde juist net iets beter? Of minder? Het was een drukke avond, vol variatie en mogelijkheden!

Antikythera mag het spits afbijten. Deze zeer jonge groep maakt heel erg experimentele muziek. Een lading jazz, funk en soul zit erin en dat soms met een vleugje elektronica. Zangeres Rebecca is in het begin nog merkbaar zenuwachtig maar naarmate de show vordert komt ze steeds meer los. Dat merkt de band rondom haar ook en doet er een lekker schepje bovenop. Zeker saxofonist Hyung Jin Ee laat er geen gras over groeien! Wat wel zo is, is dat de toetsenist soms heel erg lang hetzelfde riedeltje blijft vasthouden en begon me iets op de zenuwen te werken. Misschien is het iets te lief over het algemeen gezien maar ze eindigen heel sterk en heel funky. Desondanks een hele fijne starter van deze avond.

Act nummero twee is Tamarin Desert. Deze vierkoppige band stond al op mijn radar en heeft ook genoeg kwaliteiten. Dat hoor je meteen: het staat als een huis! Psychedelische sound waar je U tegen zegt, degelijke surf invloeden en uiteraard denk je aan Tame Impala als je dit hoort, geen slechte vergelijking als je het mij vraagt. De sound klopt, zanger Loek Hendrikx heeft een fijne stem en verder is het spelniveau van alle andere mannen zeer sterk. Is alles perfect? Nee. Muzikaal klopt het zoals gezegd helemaal en is het goed maar het is wel veel van hetzelfde. Wat wel hieraan opvalt is dat het nieuwe nummer juist iets anders is! Maar de vier heren leggen de lat in ieder geval hoog!

Tijd voor iets heel anders, tijd voor The Ragtime Rumours. Toen de 3 heren en dame op het podium stonden begon het me te dagen. Ik had ze al eens gezien in Sittard, bij Schtad Zitterd! Onverwacht bekend. Maar het begin is super: hele sterke, vrolijke en goede rockabilly die door Volt schalt. Entertainment! Thimo Gijezen valt natuurlijk op: zijn lange dreads maar voornamelijk zijn gitaarwerk (en eigenlijk alleskunner): wat een klasse muzikant! Doordat de band zoveel plezier uitstraalt komt dat ook over bij het publiek: er wordt meegedaan en dat gezegd hebbende zijn ze de eerste die dat lukt en durft! Maar hier ook een puntje van kritiek: Waarom een cover? Ik weet zeker dat ze genoeg eigen materiaal hebben om de set te vullen en iedereen omver te blazen! 1 ding is zeker, The Ragtime Rumours hebben een zéér goede indruk achtergelaten bij iedereen!

Nou, dan is het tijd voor de thuiswedstrijd van Walden. Soms kan dat in je voordeel werken, soms in je nadeel. Helaas geldt dat laatste voor Mees, Cees, Jef & Pelle. Het optreden heeft zeker in het begin zeer veel technische problemen: van de zang is eigenlijk niets te horen, de versterkers lijken niet goed afgesteld waardoor er nogal vaak een gitaar piept… Iedereen kijkt verschrikt om zich heen. Hoe kan dit? Gelukkig lijkt halverwege de show alles opgelost en krijgen we het ware Walden-beest te horen. De dromerige, psychedelische sound waar je ondertussen voelt dat de spanning wordt opgebouwd om vervolgens los te gaan is magistraal. Alle vier de heren hebben genoeg kwaliteit en dat is te horen! Ondanks die problemen dus… Hun laatste track is tevens wel een verrassing voor het oor: het begint rustig, lekker oorwurmpje met de ‘ahum’ om uiteraard te gaan knallen. Hier valt Pelle extra op: schreeuwend en stampend laat ie Volt even verschrikt opkijken. Gelukkig was het geluid uiteindelijk zo dat de heren hun show gewoon kwalitatief goed hebben kunnen afronden!

De vijfde band van deze avond is Vortex Surfer. Ze hebben een lekkere fase: hun album gepresenteerd in de Oefenbunker en een dag later rocken in Volt. Daarbij mag het misschien wel een wonder worden genoemd dat ze in de finale staan! Ze werden last minute toegevoegd bij de voorrondes en knalden door naar de finale. Dit trio uit de Parkstad zorgt voor een enorm bombastisch geluid en laat er in ieder geval geen gras over groeien dat ook zij die plek op ‘hun’ Pinkpop willen behalen! Progressieve rock is het zonder meer maar het is soms wel heel erg zwaar. Ze denderen eigenlijk over iedereen heen maar hebben wel een duidelijk verhaal en zitten vol passie. Wat ik wel echt een beetje een gemis vind, is een tweede stem. Dat zou net wat extra’s geven en misschien ook een soort verrassingselement. Hoe dan ook… De tijd vloog voorbij en ze hebben er alles aangedaan, laat dat duidelijk zijn!

Openen en afsluiten, moeilijke taak! Uncle Harry draait hun hand er niet voor om. Vanaf seconde één is het gaan gaan gaan. Het orgeltje van Erik van Otterdijk draait op volle toeren, Raf Senden op drums knalt erop los en zijn haren vliegen alle kanten en frontman Bram van der Schans, die helemaal in het wit gekleed is, zorgt ervoor dat geen mens zich kan/mag/zal vervelen. Het is vrij logisch dat er wel wat gelijkenissen zijn met andere band. Beetje wat grondleggers van psychedelische bluesrock: Green Hornet, zzz, Birth Of Joy. Toch zorgt Uncle Harry voor wat extra furie. Daar kun je alleen maar respect voor hebben want ze hebben lang moeten wachten op hun moment of fame! Voor diegene die dit trio nog niet kende heeft nu wel een hele goede impressie gehad. Knap.

Alle 6 de bands hebben genoeg kwaliteiten, laat dat duidelijk zijn. Maar zijn ze ook allemaal geschikt voor Pinkpop? Er werd in de zaal uiteraard heel erg veel gespeculeerd. Wordt het The Ragtime Rumours vanwege hun sterke performance? Is Tamarin Desert de gelukkige vanwege de sound? Verrast Antikythera iedereen? Of kan Walden ondanks een niet perfecte show winnen?
Dat laatste blijkt dus zo te zijn! De vier mannen uit Sittard zullen op vrijdag 15 juni Pinkpop gaan openen. Natuurlijk zullen er dan geen mankementen zijn, er is dan genoeg tijd om alles tip top in orde te hebben. Maar het is wel zo dat er een band staat die het publiek kan verrassen voor hun unieke sound. Dat zal waarschijnlijk ook de doorslag hebben gegeven bij de jury. Unieke sound, toch ook wel een beetje catchy en er staat een band met uitstraling. Proficiat mannen!

Foto’s: René Bradwolff.
Check hieronder hun EP.

Soms zijn er concerten waar je eigenlijk al maanden naar uitkijkt. Je hebt de aankondiging gezien, enthousiasme stijgt, koopt een kaartje en vervolgens is het wachten. Heel erg lang wachten….
Maar gelukkig is het een feit dat de tijd vliegt en dat het dus ook al heel snel 18 november zou gaan worden. Dat was dé datum voor De Staat, In The Round. Omdat het al zo’n succes was qua kaartverkoop, hebben de heren besloten om er 4 optredens van te maken in plaats van de 2 geplande shows. Dat noem ik succes hebben! Het concept was vrij duidelijk: het spelen op een rond podium waardoor iedereen al kan en mag zien wat er gebeurd. Niks kan worden weggemoffeld of gefaked, alles is duidelijk in beeld. Het publiek staat overal dus showtime! Uiteindelijk bleek het ook in een heel vette tent te zijn waar je ook nog een hele verdieping had waardoor ook velen van bovenaf alles konden aanschouwen. De eerste indrukken waren zeer hoopgevend. Maar kan dat ook anders bij een optreden van De Staat?!

Time for some action! Waar ik in gedachte aan het wachten was op Luwten, het voorprogramma, was er plots een duidelijke mannenstem te horen met een gedicht. Naarmate dit langer duurde begon het me een beetje te dagen… Is het De Likt?! JA hoor! Dit Rotterdamse trio heeft een tijdje niks kunnen doen omdat frontman Jordy Dijkshoorn begin juni van dit jaar in elkaar werd geslagen. Hij is volledig hersteld en vanwege een geniale cover van ‘Peptalk’ zijn deze 2 bands nader tot elkaar gekomen. Mocht je ze niet kennen, check ze! ‘Bloed Aan De Muur’ en ‘Ja Dat Bedoel Ik’ zijn wellicht de bekendste tracks.
Vervolgens is het weer even wachten… Wachten tot Torre Florim, Vedran Mircetic, Jop van Summeren, Rocco Hueting en Tim van Delft het podium betreden, wat overigens niet echt te zien is want er hangt een groot wit doek omheen. Zodoende is het maar afwachten wie je voor je krijgt!
Ze beginnen, logischerwijs, met de track ‘Round’. Kijkend naar elkaar, het publiek is duidelijk toeschouwer. Vervolgens draaien de heren zich en is het tijd om te rocken. Tijd voor alle bekende tracks, de hits, de stampers. Maar toch verrassen ze ook. Enkele nieuwe nummers komen voorbij waarbij zelfs de 5 los van elkaar gaan spelen: in alle hoeken gaan op kleine verhogingen Jop, Rocco, Vedran en Torre staan terwijl Tim uiteraard op z’n post blijft.
Daarnaast is de lichtshow echt fenomenaal goed. Naarmate dat het concert vordert wordt er steeds meer uit de kast gehaald. De TL-lampen die ophangen kunnen plots bewegen en draaien, rondom het podium hangen de lampen in verticale richting en bewegen steeds omhoog en omlaag. Het geeft zoveel meer!
Het is overigens niet alleen De Staat wat de klok slaat. Men wordt bij enkele tracks zeer vakkundig bijgestaan door  Bram van der Berg, bekend van de band Drive Like Maria en ook Luwten speelt enkele nummers mee. Ook zijn ze behoorlijk inventief bezig geweest aangezien Torre tijdens het nummer ‘Help Yourself’ normaliter in een camera kijkt en dit voor iedereen te zien is op een groot scherm. Dit is natuurlijk onmogelijk waardoor je een SMS kon sturen en tijdens het nummer had Torre een telefoon in zijn hand en zorgde via eigen opnames ervoor dat dit toch van dichtbij kon worden gezien!

Wat veel indruk maakte was ‘Make Way For The Passenger’. Toen ik dit nummer voor het eerst hoorde wist ik niet wat ik ervan moest denken maar ondertussen is het een van mijn favoriete tracks geworden. Spectaculair met de lichten (rood en groen afwisselend aan en uit, steeds aan 1 kant), het ritme is en blijft belachelijk goed en de spanningsboog is iedere keer waanzinwekkend!
Niet onopgemerkt was de volledige samenwerking van De Staat met Luwten en De Likt tijdens het nummer ‘Input Source Select’, in de Vinticious Version. Absoluut uniek en euforie alom bij alle bezoekers.
De encore was uiteraard weggelegd voor ‘Witch Doctor’ alleen zeer moeilijk voor het publiek om deze na te bootsen. Door de tent, rechthoekig en in het midden dus het podium, lukte het niet goed om de clip na te spelen en ontstonden er wat opstoppingen. Geinig om van bovenaf te aanschouwen. De absolute afsluiter was het nummer ‘Macarena’, niet meer heel nieuw maar staat (nog) niet op een album. Ook dat is De Staat, je toch steeds verrassen.

Zoals te lezen valt, het was een concert die velen voor lang zullen onthouden. Denkelijk, persoonlijk gezien, ook het beste van 2017! Ook al stonden de heren in februari in AFAS Live…. Dit was intiemer, spectaculair vanwege de lichten en het podium. De hele beleving. Wauw ja.
Als ik dan toch een héél klein puntje mag aangeven.. Wat heb ik veel nummer gemist! Uiteraard, keuzes moeten worden gemaakt. Maar het was ook een jubileum, dus waarom geen enkele track van het eerste album? Maargoed. Klagen doe ik niet want eigenlijk is alles goed wat de heren maken!
Op naar de volgende 10 jaar De Staat!

Hier nog een live uitvoering van ‘Input Source Select’, fijn dat mensen zo’n goede opnames maken!

Jonny Ladeur.

Het was weer zover: Popronde Sittard 2017. Zaterdag 28 oktober stond bij velen allang met rood omcirkeld.
Het beloofde een lange dag te worden. Een lange dag vol met te gekke muziek. Dat was al zeker een feit. Maar hoe was de sfeer? De opkomst? De kwaliteit?
We hebben een rondje gemaakt en hebben veel gezien en gehoord. Heel veel.

De opener van Popronde Sittard was Cookhouse. Een vrolijk gezelschap, drie muzikanten sterk, die in het PopUp Podium speelden. Deze werd gehost door Poppodium Volt omdat hun eigen plekje helaas al bezet was. Met vrolijke, energieke en erg goede pop/folk muziek werd dus gestart. Het wandelende publiek stopte toch wel geregeld om te checken wat hier nu gaande was! Iedereen was erg enthousiast en terecht. Door de opzwepende klanken van Cookhouse werd iedereen in ieder geval nog vrolijker en energieker!

Even door naar Sured die bij KOP speelde. Tot mijn verrassing speelde hij niet solo maar in duo formatie. Winst! In deze locatie is overigens ook alles mogelijk: een kapper, werkplek en de mogelijkheid om koffie te drinken. Het publiek is een aandachtig luisteraar en reageert enthousiast. Sured merkt zelf dat hij niet helemaal geweldig bij stem is maar dat deert het publiek in ieder geval geenszins! Eigen tracks worden gespeeld maar ook een hele rits aan covers aan elkaar geplakt, herkennen deed het publiek ze zonder twijfel. Top!

Een plek wat al een paar jaar meedoet is The Whiskyfriend. Daar speelt Kasper, solo welteverstaan. Het is heel gezellig knus in het proeflokaaltje. De eigenaar heeft ook ervoor gezorgd dat de whisky een prominente rol heeft naast de muziek! Het optreden is een mix van eigen werk en een soort ode aan ‘helden’, covers. Het leuke aan deze intieme, kleinschalige optredens is de interactie. Je moet als artiest ook zeer zeker niet bang zijn om een verhaal te vertellen en dat is Kasper ook niet. Sterk!

Uiteraard staat Kiki Mettler ook op de lijst om te checken: CamielMusic heeft de locatie in het Gruizenkerkje gehost. Bekend is dat men allemaal fan is van het geluid in de kerk en dat is nu niet anders. Helaas weet het Sittardse publiek op dit moment de kerk even niet te vinden waardoor Kiki niet de hoeveelheid mensen voor zich heeft staan wat ze eigenlijk verdiend. Haar stem is fenomenaal en is spat zuiver. Fragiel maar tegelijk zo sterk. Puur maar met zoveel power begeleid door de sound van haar gitaar. Onthou die naam!

Even een adem & eetpauze om vervolgens de avondsessie te starten met Okke Punt, ook in het Gruizenkerkje. Niet solo maar in duo en beiden hebben hun gitaar lichtelijk versterkt. Toch zingen ze ‘gewoon’ akoestisch. Daardoor komt het allemaal net iets beter binnen, wordt het nog krachtiger en nog meer een verhaal. De urgentie wat Okke in zijn stem heeft wordt door de akoestiek in de kerk hartstikke versterkt. Gelukkig heeft het publiek ook de weg naar de kerk weten te vinden waardoor hun klasse ook wordt beloond met een mooi applaus.

Dan iets heel anders: Tony Clifton. Dit trio speelt in dé platenzaak van Sittard: Music Machine. Het geluid is meteen bij binnenkomst fantastisch. Hard maar loepzuiver. Daarbij is het gewoonweg genieten als er live muziek is in een muziekwinkel. Voorgaande jaren speelden hier bands zoals John Coffey, Orgaanklap en Magnetic Spacemen tijdens Popronde Sittard. Hard mag het dus weldegelijk! Ondanks dat het weer niet heel erg meezit, is er toch voldoende publiek, lekker gezellig druk en het sfeertje mag er zijn.

Back to the church want Banner. speelt zijn pure, akoestische, eigen set. Banner. zelf is eigenlijk vanaf het eerste moment een beetje overdonderd en dat terwijl hij ook het optreden heeft gezien van Okke. Hij ‘vergeet’ soms dat er mensen voor hem staan. Omdat op de meeste plekken het altijd rumoerig is en niet altijd op de muziek wordt gelet. Terwijl nu, de kerk, uiteraard alleen maar ook heeft voor hem en hoe het klinkt. Helaas niet het gehele optreden gezien maar Banner. is uniek. Aanrader!

Het is improviseren bij EUT in Café de Hollande! Misschien een iets te kleine plek (of te grote band) maar het wordt dondersgoed opgelost door hen: zangeres Megan zit eigenlijk het hele optreden op haar knieën op de bar. Respect! De klanken zijn hard maar vrolijk, catchy en verfrissend. EUT is absoluut een band met een grote toekomst. Niet voor niks ook een 3v12 talent geworden tijdens de Popronde! Het leuke om te zien aan hen is dat ze zelf ook veel plezier erin hebben. Het zal gaan om het spelen in Sittard maar ook het passen en meten in de kroeg!

Dan kunnen we naar Jolene, zij speelt bij Schtad Zitterd. Om maar meteen te zeggen: haar enthousiasme is enorm aanstekelijk! Én dan gaat het ook nog om muziek wat gewoonweg top is. Lekkere pop nummers met veel elektronische klanken erin waardoor het dansbaar en vrolijk wordt. Wat wil je nog meer op een zaterdagavond? Juist ja, niet heel erg veel. Het is ook goed te merken dat er niet een groentje voor je staat: echt een vrouw dat weet wat ze wilt en dat laat ze merken. Erg fijn!

Ja hoor! Heel tof dat JAGD ook helemaal naar Sittard is afgereisd. Dit Amsterdamse viertal weet van wanten, hoe dan ook. Fucking energieke riffs, catchy sound en dan een geweldige strot van frontvrouw Nanne. Dit is indie/punk hoe het hoort te zijn. No nonsense en gaan. Helaas, na een drukte van jewelste, gaan een paar mensen buiten de rust opzoeken. Wellicht niet de meeste geschikte locatie maar dat is ook weer de charme van de Popronde. De mensen die er waren hebben 100% een van de betere Popronde acts gezien.

Het is een vol programma, dat is een feit. We moeten de markt weer oversteken om naar ’t Hophuys te gaan, Certain Animals speelt daar. Dit drietal zet de laatste maanden grote stappen voorwaarts en dat heeft zeer zeker ook te maken met de vlieguren die ze maken tijdens de Popronde. Het is gezellig druk bij dit speciaalbier café. Een lekkere dosis rock wordt over ons heen gegooid en met frontman Thijs van Leeuwen staat er ook echt iemand waar je in feite niet omheen kunt qua postuur en zang. Let’s Go!

Weer helemaal terug wandelen, meters worden wel afgelegd ja. Yasmine staat in café Dwaas. Klein maar altijd garant voor geweldige bands. Ook nu staat er een drietal wat in de gaten moet worden gehouden. A) energieke, aanstekelijke tracks. Popmuziek. B) lekker hard, no nonsense en passie. Garage. C) combineer A & B en het is master. Daarbij zijn het gasten die plezier hebben in optreden, in muziek maken. Het publiek kijkt soms met grote ogen naar het podium om wat er gezongen wordt maar dat is prachtig. Nogmaals, onthou de naam en band: Yasmine.

Heel kort maar krachtig meegepakt: FOES. Dit duo bestaande uit Jannes van Kaam op drums en Melanie Kazemier op gitaar laat niets heel van de lieflijke uitstraling. Het is hard, het is rock, het is goed. Denk aan Blood Red Shoes maar dan een tikkeltje harder. Soms lekker catchy, soms uit de bocht maar met heel wat fuzz, goede drums en power in de stemmen. Je moet FOES niet kijken/luisteren als je romantisch wilt dineren want dan vliegt je eten ongetwijfeld over je date heen. Knap dat er wéér een duo is wat zo goed knalt!

Weinig elektronische klanken dit jaar tijdens de Popronde maar The Cinema Escape brengt daar een beetje verandering in. Het project van Kevin Stunneberg, frontman van Birth Of Joy, speelt hun 2e show van de Popronde en heeft enkele wijzigingen in zijn formatie moeten doorvoeren. Desondanks is het lekker. Met de synths die op volle touren draaien en de drums die er mogen zijn, plus  soms de gitaar van Kevin is het een lekkere show met een mix van elektro en rock. Ik weet zeker als dit nog meer gaat lopen dat het iets is waar Nederland van gaat houden!

De afsluiter van de dag, van Popronde Sittard: The Dawn Brothers. In Ernesto’s is het tijd voor de vier heren uit Rotterdam om iedereen te laten dansen, genieten en nog even alle energie die men heeft eruit te trekken. Natuurlijk lukt dit! Hun mix van rock, soul & americana is fenomenaal goed. Opzwepend? Check. Dansbaar? Check. Maar wat uiteraard ook leuk is om te vermelden is dat de heren van DeWolff, groot fan van The Dawn Brothers, net waren aangekomen in Sittard na een showcase festival in Spanje. En het bleef zeer zeker niet alleen bij kijken en dansen; de heren hebben meegespeeld, gejamd, gefeest. Daardoor kun je wel stellen dat dit absoluut een unieke afterparty was van de Popronde dit jaar!

De prachtige zwart-wit foto’s zijn van Jonny Ladeur. De rest van die serie is te bekijken op Facebook. Ga dan dus ook maar heel snel naar Fotoalbum Popronde Sittard.