Camiel Music

Het was dubbeltje op z’n kant maar Conincx Pop heeft afgelopen zaterdag (7 juli red.) toch ‘gewoon’ hun 36e editie kunnen gerealiseerd! De weergoden waren afgelopen jaren dit altijd gratis te bezoeken festival niet goed gezind en dat was bijna de doodsteek geworden. Maar mede door hulp van oa het Aelser Hoes kon er weer worden gewerkt aan een mooie en wederom gevarieerde line-up. Aan de oevers van de Maas kwamen dit jaar lekker veel bezoekers en het was ook gewoonweg perfect festival weer; een stralend zonnetje en lekker windje. Daarbij goed bier en geweldige muziek. Laten we maar eens beginnen!

Hippe Gasten mag het spits afbijten en doet dit op Prinsjes Pop, het festival voor de kids mede georganiseerd door Basisschool KC Aelse. Met heel veel plezier entertainen ze de jongsten en ook uiteraard de ouders met een mix van rock, het aanleren van luchtgitaar spelen en verhaallijnen. Een geweldige start en het terrein is daardoor ook al lekker bezet. Dat komt uiteraard ook doordat de volgende band, Wanklank, hun terugkeer heeft. Na 35 jaar staan ze weer op Conincx Pop en mogen ze hun new-wave sound weer laten horen. Aan promo geen gebrek en ze hebben en zienderwijs heel veel zin in. Daarbij is het gewoon mooi om te zien en horen dat zo’n lokale band dit toch maar presteert!

Tijd voor King Kong Company! Een Ierse band en ze komen op met apenmaskers op, logisch als je hun naam ziet. Waar je misschien de folk muziek verwacht, zijn het juist flinke elektronische klanken die op je af komen! De drummer (plus zanger en blazer) is duidelijk de frontman en zorgt voor entertainment. Tussendoor komt een zangeres op het podium en dat geeft zeker wat extra’s! Maar het spektakel komt voornamelijk door de steeds weer verrassende verkleedpartijen; van ‘vogelverschrikker’ naar een Formule1 kostuum en een oud papier doos op het hoofd zwaaiend met een grote King Kong Company vlag. Wellicht wat vroeg op de dag maar het was een groot succes!

Internationaal is de line-up zonder meer! Want all the way from the USA; Algiers. Dit viertal trapt op Conincx Pop hun eigen tournee af en dat is misschien wel een beetje te merken want ze lopen behoorlijk uit met hun soundcheck helaas. Maar als ze dan beginnen te spelen.. WOW! Frontman James Fisher is een persoonlijkheid en speelt ook met veel emotie op gitaar en toetsen. Een enkele keer zelfs liggend op de grond! Het heeft blues, rock, psychedelica.. Rust en bombast.. Enorm meeslepende muziek. Het enige jammere was dat de show gewoon te kort was! Maar dat kwam dus door die ellendige soundcheck. Maar hou deze band in de gaten!

Dat je niet ver hoeft te reizen om goede muziek te horen bewijzen de boys van Equal Idiots maar! Deze 2 goede vrienden komen uit België en houden simpelweg van rocken. No nonsense en gas geven. Dát doen ze dus ook naar behoren. Thibault Christiaensen die de gitarist en zanger is, valt sowieso al op door zijn rode haar maar houdt er ook van om enorm gekke bekken te trekken. Die energie is heerlijk om te zien en je voelt ‘m ook. Drummer Pieter Bruurs springt meermaals op van zijn kit om het publiek te bespelen en dit gaat lekker! Als ze dan ook nog een cover van ‘Ça Plane Pour Moi’ doet iedereen mee. Hun afsluiter ‘Put Your Head In The Ground’ is absoluut het pareltje en je ziet dat het publiek deze track zelfs kent en meezingt! Chapeau. Op naar Werchter want daar stonden ze op de zondag ná Nick Cave en vóór Arctic Monkeys. NICE!

Waar een feestje is… is Knarsetand! Deze zevenkoppige band met absolute frontman Martijn Holtslag valt onder meer al op door hun uitstraling en zwarte strepen in hun gezicht. Daarnaast is het energie wat ze overbrengen. Met enorm hoge snelheid denderen ze over Conincx Pop heen en dat in combinatie met flinke dubstep geluiden, blazers maar ook genoeg rock invloeden. Aan de ene kant is het lekker duister, aan de andere kant is het feesten. Mensen zie je dansen, springen en energie teruggeven aan de band. Liggend of springend op het podium, ze hebben er 100% zeker ervoor gezorgd dat ze de naam Knarsetand niet snel zullen vergeten mochten ze ‘m (nog) niet kennen!

Even terug over de grens, Evil Empire Orchestra mag het podium betreden. Je mag deze band best wel uniek noemen. Blazers, toetsen, drums, gitaar en natuurlijk zang. Daar is Kimberley Dhont verantwoordelijk voor, wellicht bekend van Hooverphonic. Je proeft vele smaken in hun sound; denk aan soul, jazz, rock maar ook psychedelica. Muzikaal was het zonder meer, echt van hoge kwaliteit allemaal! Daarbij was het meermaals best dansbaar maar het had soms ook heel erg een laidback flow in de show. Het klopte gewoonweg!

Na twee nummers was het al meteen de verrassing van het festival: Susan Santos. Deze Spaanse schone heeft veel mensen omver gerockt met haar magistrale rhythm & blues sound met flink wat rock erin. Daarbij pakte ze ook iedereen in met haar krachtige stem. Linkshandige gitariste overigens en ze heeft zichzelf dit geleerd, super knap dus! Heerlijke ritmes erin die soms deden denken aan My Baby maar ook soms zoveel rock en solo’s waar je U tegen zei. Ook het spelen voor het enthousiaste publiek deed haar zichtbaar goed en had misschien ook wel effect in het geheel. Maar nogmaals, Susan Santos, onthou die naam!

Als afsluiter staat Happy Ol’ McWeasel op het podium. Ja, het is die Ierse folkpunk muziek a la Flogging Molly en Dropkick Murphys maar dit gezelschap komt uit Slovenië! (overigens komen de andere 2 genoemde bands ook niet uit Ierland red.). Maar het is precies wat je verwacht als je het ziet staan op het affiche en uiteraard ook hoort: een groot feest!

Dan is editie 36 van Conincx Pop afgelopen. Een editie die de boeken in mag gaan als geslaagd. Op het gebied van gezelligheid, op het gebied van aandacht voor de kids, op het gebied van een biertje drinken (InBev moest ’s middags al komen!), op het gebied van opkomst én natuurlijk ook op het gebied van de muziek. Het is mooi om te zien dat toch veel mensen ook komen om bepaalde bands écht te zien of juist te ontdekken.
Dus nogmaals, het was een zeer geslaagd festival en we gaan op naar nummero 37! En dat zal zijn op zaterdag 6 juli, 2019 welteverstaan.

Afgelopen weekend (26 & 27 mei red.) was het weer tijd voor de 14e editie van Groove Garden! Dit ondertussen zeer bekende dancefestival heeft de afgelopen jaren flink wat gedaanteverwisselingen gehad. Waar het begon als een zeer klein intiem feestje op Bevrijdingsdag achter café de Buren, een groter terrein maar vlakbij als de Kloostertuinen werd er vervolgens verhuisd naar het zwembad in Sittard. Daar hield de organisatie het een paar jaar vol om naar het terrein er tegenover te gaan. Na afloop van vorig jaar werd de balans opgemaakt en gingen ze er precies er tussen in zitten! Het voormalig trainingsterrein van Fortuna zou een perfecte plek te zijn voor deze editie… Klopt dit?

Het idee was om alles veel intiemer te maken. Lekker knusse maar duidelijke podia en dat allemaal in het groen, tussen veel bomen in. Ook kijkende naar de podia was er genoeg aanbod en variatie per dag! Natuurlijk een ‘mainstage’ waar de beter bekende DJ’s stonden zoals Brooks, Zonderling, La Fuente en Mike Williams  die hun beste tracks lieten horen. Uiteraard werden de R&B liefhebbers ook op hun wenken bediend door beide dagen flink wat namen te zetten vanuit Mama Cita en RnB Heaven; Kempi, FlowReal, Valentino en de grote man van dit moment Bizzey!
Een plek waar het vorig jaar ieder moment van de dag stampvol was en dit jaar ook geen uitzondering was, was de Arena, tof gemaakt met 2 etages waar je overal ook kunt komen. Labyrinth Club en Versuz hosten deze plek en dit zorgde wederom voor een heerlijke sfeer! Goed weer of minder goed weer.. Live sax erbij of niet.. Het was top.
Even door naar ‘de tent’, zaterdag dé plek voor de hardstyle liefhebbers! Voornamelijk Warface en Killshot zorgden ervoor dat het goed vol was en iedereen flink kon stampen! Maar dat stampen kon ook wel redelijk gebeuren de dag erna; een heuse 90’s party! Grote namen van toen (en nu) gaven acte de presence: DJ Kicken, Johan Gielen, Mental Theo en afsluiter Darkraver. Geen half werk dus! Zeker in het begin van de middag stond het vanwege het mindere weer heerlijk vol.
Een iets kleinere stage maar niet minder leuk was de Rave Compound. Vorig jaar hun debuut gemaakt en ze groeien zo lekker mee naar een hoger level. BANDAR en Rave Atelier hadden de mogelijkheid om dit podium te hosten en deden dit weer voortreffelijk met lokale maar toffe namen zoals Falsch, Raverse en SIMUN.

Maar nu dus de vraag, was het een perfect terrein? Was het geslaagd? JA! Voor de volle 100%! Alle podia hadden iets intiems, iets unieks en stonden echt op zichzelf. Ook de route om steeds naar iets nieuws te gaan was tof, kleine paadjes tussen de bomen en struiken door.
Zaterdag was het natuurlijk magnifiek weer, misschien zelfs iets té warm maar who cares? Helaas was het zondag iets minder was qua weer, in het begin, maar ook hier was het gewoon een groot succes op alle vlakken! De artiesten konden shinen en publiek was allebei de dagen goed gemutst. Wat wil je nog meer?
De organisatie is vast en zeker tevreden en zal nu al uitkijken naar volgend jaar, de 15e editie! Die zal en moet zeker weten speciaal gaan worden! FEEST! See you next year, weekje eerder: 18 & 19 mei.

Afgelopen zaterdag, 19 mei, stonden twee geweldige bands geprogrammeerd in Poppodium Volt te Sittard. Het hoofdprogramma waren de lokale helden en het zeer bekende; DeWolff. Als voorprogramma stonden de grote vrienden van dit drietal; Dawn Brothers gepland. Maar Sittard was het erover eens dat er eigenlijk gewoon 2 hoofd optredens op het podium zouden staan. Logischerwijs dat het was uitverkocht. Laten we deze geweldige avond maar nog eens beleven!

De aftrap was zoals afgesproken klokslag 21.00 uur. De heren uit Rotterdam hadden weer een tripje Limburg voor de kiezen gekregen na hun avontuur op Mama’s Pride. Binnen no time kregen de 4 heel wat mensen aan het dansen met hun mix van soul, americana en pure rock. Wat zijn het toch klasbakken! Ook de afwisseling met betrekking tot hun zang is altijd heerlijk om te horen. Meerstemmig zijn ze altijd maar de ene keer is het juist bassist Levi Vis wat de head vocals op zich neemt en vervolgens juist gitarist Bas van Holt. Heerlijk om eerst ‘Get Down The Road’, dan ‘Vampire’ en als afsluiter ‘Stayin’ Out Late’ te horen! Daarbij stralen ze het plezier zo uitzettend uit als ze spelen. Onderling beetje grappen maken maar uiteindelijk blijft het ontzettend goed en genieten héél veel mensen van dit eerste hoofd optreden deze avond.

Dan mogen Pablo, Luka en Robin het podium betreden. We maken ons klaar voor een trip, voor een muzikale reis door heel veel stijlen maar bovenal blijft het allemaal DeWolff. Ze hebben pas hun album ‘Thrust’ uitgebracht en beginnen dus ook met ‘Big Talk’, die zit! Als dan de bekende tracks ‘Sugar Moon’ en ‘Medicine’ komen, lijkt het even op de automatische piloot te gaan, het is misschien wel een beetje voorspelbaar. Maar muzikaal blijft het goed! Maar de nieuwe track ‘Tragedy? Not Today’ is dan een heel erg fijne opvolger, deze zou zomaar gewoon overal gedraaid kunnen (nee, moeten!!) worden. Hetzelfde geldt overigens ook voor een track wat later voorbij kwam; ‘Double Crossing Man’, de samenzang wat Pablo en Luka hier laten horen is gewoonweg heerlijk om naar te luisteren en geeft zeer zeker wat extra’s evenals het meerstemmige gedeelte waar Pablo vraagt het publiek mee te zingen.
Nummers zoals ‘Satilla No 3’, het pittige ‘Deceit & Woo’ en het oudje ‘Don’t You Go Up The Sky’ spelen ze alsof het niks kost en met zoveel extra power! Het plezier straalt van de heren af, het blijft iedere seconde goed en er is geen teken van zwakte. Het duurt en duurt! Als de heren even later terugkomen voor een toegift wordt het volle bak op het podium. Jammen!!! Samen met de Dawn Brothers welteverstaan. 2 tracks van ongeveer 15 minuten in totaal worden er gespeeld waar ook echt heerlijke solo’s voorbij komen op toetsen, op gitaar en natuurlijk op drums. Dan hoor, voel én weet je dat het allemaal stuk voor stuk meesters zijn op hun eigen instrument en de kans klein is dat er in Nederland betere muzikanten rondlopen…! Iedereen stond met open mond te genieten en uiteraard luid te applaudisseren!
De absolute afsluiter van deze dik 2 uur durende trip was het nummer ‘Gold And Seaweed’ waar een ieder nog hun kwaliteiten laat horen voor het geval dat het publiek deze had gemist. Robin speelt zich suf op zijn hammond, Luka gooit zijn laatste energie eruit en Pablo speelt op zijn gitaar alsof het geen enkele moeite kost. Wauw!

Hieronder enkele prachtige foto’s van Jonny Ladeur! Klik overigens op de foto om ze te vergroten!

De 24e editie van Mama’s Pride ligt weer achter ons maar gelukkig kunnen we nog steeds nagenieten. Er waren flink wat optredens met ook flink wat variatie. Beide dagen was er genoeg te beluisteren en te zien, voor ieder wat wils! Dat zag je ook dikwijls terug tijdens een optreden. Uiteraard was CamielMusic aanwezig en lees hieronder weer met veel plezier verder hoe het is geweest!

Zaterdag 12 mei:
De opener van Mama’s Pride had eigenlijk een soort preview. Power To The Pipo heeft woensdag (16 mei red.) hun release van hun album gehad maar Geleen kreeg alvast een voorproefje. De heren hebben genoeg roots in Limburg liggen, dus het voelde ook goed aan. Er is zelfs een track ‘vernoemd’ naar Limburg; ‘Soft G’. Ook hun wapenfeit ‘Loempia’ blijft het goed doen, zelfs zo goed dat er spontaan loempia’s werden gebracht! Perfect om deze editie te beginnen. Dan gaan we nóg wat zuidelijker, de grens over: blackwave. mag op het podium shinen. Willem Ardui en Jay Walker zijn de mannen waar het om draait maar bij live optredens staat er een voltallige band waardoor de hiphop flow zeker nog aanwezig is maar juist meer de soul en jazz invloeden klinken. Veel energie, veel passie en veel plezier stralen ze uit. Helaas nog geen topdrukte maar de mensen die er waren gaan deze naam zeker weten onthouden!

Dan blijven we nog een keer in België; Baloji komt het podium op. Samen met zijn band, allemaal hetzelfde kostuum aan, laat hij het volle Burgemeester Damenpark dansen. De positieve uitstraling wat deze man heeft komt heerlijk over op het publiek. Daarbij is zijn begeleidingsband rete strak en steelt de gitarist, een oudere meneer op een stoel, op het laatst de show door tóch te gaan staan en gitaar te spelen achter zijn hoofd. Mooi! Een grotere naam op het affiche is Jeangu Macrooy. Deze jongeman uit Paramaribo heeft furore gemaakt tijdens de Popronde, een geweldig album gedropt (geproduceerd door Perquisite) en ook nog Judas gespeeld tijdens The Passion. Met een uitgebreide band stond hij op de kiosk en het was echt kwaliteit wat speelde! De soul komt uit zijn aderen en tevens ook het plezier en liefde wat hij uitstraalt is magisch te noemen. Blijf hem in de gaten houden!
Uiteraard mogen we het mooiste maar ook meest emotionele moment van deze editie niet vergeten. Maurice Dorssers is een tijdje geleden, voor Mama’s Pride, overleden en middels de track ‘Blitzkrieg Pop’ van The Ramones en het licht door duizenden telefoons werd hij herdacht en zit bij iedereen voor altijd in het hart. Rust zacht!

De afsluiter van de eerste dag had al in het voortraject wat los gemaakt door hun naam: Gestapo Knallmuzik. Deze Belgen, ja… Belgen, houden gewoon van een geintje en deze naam past perfect bij hun muziek. Het is komisch, het is energiek, het is flauw, het is enorm slecht Duits en het laat mensen dansen. In hun ski pakken optredend en een groot bord met visuals kleden ze de show goed aan en het publiek doet lekker mee. Daar gaat het uiteindelijk toch om?!

Zondag 13 mei:
Traditiegetrouw opent de zondag met de winnaar van Podiumvrees. Dit jaar is dat Belle & Barn. Dit duo speelt een heerlijke set voor het toch redelijk in getale gekomen publiek. Het was namelijk regenachtig in het begin van Mama’s Pride zondag. Hun gypspy, bluesy sound is aanstekelijk en je wordt er vrolijk van. Welke regen ook alweer? We blijven bij Limburgs talent want Walden is de volgende band. Het is een show waar veel haken en ogen aan zitten maar kwalitatief blijven de heren altijd geweldig goed. Wat problemen met de gitaren of de amps, het houdt hun niet tegen! Gewoon die psychedelica, indie blijven spelen en zorgen dat het op Pinkpop perfect is! Het zijn hoe dan ook toppers.

Rotterdam is 2x vertegenwoordigt op de kiosk vandaag en ook nog achter elkaar! Als eerst spelen de mannen van Iguana Death Cult. Het publiek lijkt dit niet te begrijpen… Ze blijven achteraan staan, weinig respons maar de show is echt te strak voor woorden en heerlijk vol energie. No nonsense, goede garage rock zoals het hoort te zijn. Drums, basgitaar en 2 gitaristen, wat is nog meer nodig? Dat bedoel ik! Liefhebbers hebben in ieder geval wél genoten. Next one! Dawn Brothers is aan de beurt. Afgelopen jaar ook op de Popronde gespeeld en ze hebben destijds Sittard afgesloten met een magistrale trip. Nu moest dit in 45 minuten gebeuren en ze speelden alleen maar tracks van hun geweldige album ‘Stayin Out Late’. Genieten! Mix van americana, soul en rock wat perfect wordt uitgevoerd! Ook het publiek kan dit bekoren want er wordt gedanst en zelfs geroepen om een toegift! Chapeau.

Aangezien er ook wat interviews stonden gepland, is er weinig te melden over ANBU Gang en Témé Tan. Behalve dat dit natuurlijk 2 grote contrasten zijn. De jeugd is zoals ieder jaar massaal uitgelopen om ANBU te zien en de beats, bass en teksten vlogen om ieders oren. Témé Tan bleek een goedlachse en duizendpoot te zijn (hij speelde alles zelf in en werkte met een looping systeem) wie bijna de zon weer liet stralen over Geleen.

Dan is het tijd om een Amsterdamse band op de kiosk te aanschouwen; EUT. Dit vijftal laat er geen gras over groeien en speelt meteen een paar van hun bekendere tracks. Onder andere ‘Supplies’ en ‘Bad Sweet Pony’ komen voorbij. Energieke, muzikale en vrolijke powerpop spelen ze. Zangeres Megan loopt op haar blote voeten lekker over het gehele podium, bassist Sergio komt erbij en het knalt erop los. Zelfs een cover als laatste track werkt! Het publiek is eensgezind: wat een fijne band! Helaas is het geweldige muzikale weekend dan bijna aan z’n eind gekomen… Alleen het Britse talent Yungblud moet nog komen. En hoe!!! Het is vanaf seconde 1 raak. Met alleen een drummer en gitarist stond hij zijn mannetje wel op de kiosk. Werkelijk iedere centimeter werd gebruikt en met tot tweemaal toe een schuiver op zijn knieën van rechts naar links werd het een waar spektakel. Dankbaar was hij zichtbaar en genoot van iedere seconde. Het enige minpuntje wellicht was dat hij door zijn enthousiasme soms vergat dat het écht echt live was en dus miste hij hier en door wat. Maar ach… Deze stuiterbal vergeven we dat. Wat een mannetje! Mét Mama’s Pride sokken overigens, in het roze want die spaart hij.

En dan is deze editie ook alweer ten einde… Natuurlijk een editie met veel emoties maar ook een editie waar weer met veel trots op mag worden teruggekeken! Genoeg variatie, geweldig goede kwaliteit en een sfeertje om je vingers bij af te likken! Uiteraard was de zondag iets minder druk vanwege het weer maar de muziekliefhebber en trouwe bezoekers waren ‘gewoon’ aanwezig! Het is gewoonweg geweldig dat dit ook ieder jaar gratis toegankelijk is. Op naar volgend jaar, 11 en 12 mei. Bedankt!
Hieronder foto’s gemaakt door Jonny Ladeur. Volg hem op Facebook: Jonny Ladeur Fotografie.

.

6 voorrondes, 30 bands en uiteindelijk 6 bands in de finale. Er zijn al prijzen uitgereikt aan desbetreffende muzikanten of aan een bepaalde track, maar het ging nu om iets heel anders. Die felbegeerde plek: Pinkpop 2018 openen! Het stond buiten kijf dat alle zes de bands niet voor niets in de finale stonden en dus allemaal evenveel kans zouden maken. Maar wie kon het beste tegen de druk? Had stalen zenuwen? Presteerde juist net iets beter? Of minder? Het was een drukke avond, vol variatie en mogelijkheden!

Antikythera mag het spits afbijten. Deze zeer jonge groep maakt heel erg experimentele muziek. Een lading jazz, funk en soul zit erin en dat soms met een vleugje elektronica. Zangeres Rebecca is in het begin nog merkbaar zenuwachtig maar naarmate de show vordert komt ze steeds meer los. Dat merkt de band rondom haar ook en doet er een lekker schepje bovenop. Zeker saxofonist Hyung Jin Ee laat er geen gras over groeien! Wat wel zo is, is dat de toetsenist soms heel erg lang hetzelfde riedeltje blijft vasthouden en begon me iets op de zenuwen te werken. Misschien is het iets te lief over het algemeen gezien maar ze eindigen heel sterk en heel funky. Desondanks een hele fijne starter van deze avond.

Act nummero twee is Tamarin Desert. Deze vierkoppige band stond al op mijn radar en heeft ook genoeg kwaliteiten. Dat hoor je meteen: het staat als een huis! Psychedelische sound waar je U tegen zegt, degelijke surf invloeden en uiteraard denk je aan Tame Impala als je dit hoort, geen slechte vergelijking als je het mij vraagt. De sound klopt, zanger Loek Hendrikx heeft een fijne stem en verder is het spelniveau van alle andere mannen zeer sterk. Is alles perfect? Nee. Muzikaal klopt het zoals gezegd helemaal en is het goed maar het is wel veel van hetzelfde. Wat wel hieraan opvalt is dat het nieuwe nummer juist iets anders is! Maar de vier heren leggen de lat in ieder geval hoog!

Tijd voor iets heel anders, tijd voor The Ragtime Rumours. Toen de 3 heren en dame op het podium stonden begon het me te dagen. Ik had ze al eens gezien in Sittard, bij Schtad Zitterd! Onverwacht bekend. Maar het begin is super: hele sterke, vrolijke en goede rockabilly die door Volt schalt. Entertainment! Thimo Gijezen valt natuurlijk op: zijn lange dreads maar voornamelijk zijn gitaarwerk (en eigenlijk alleskunner): wat een klasse muzikant! Doordat de band zoveel plezier uitstraalt komt dat ook over bij het publiek: er wordt meegedaan en dat gezegd hebbende zijn ze de eerste die dat lukt en durft! Maar hier ook een puntje van kritiek: Waarom een cover? Ik weet zeker dat ze genoeg eigen materiaal hebben om de set te vullen en iedereen omver te blazen! 1 ding is zeker, The Ragtime Rumours hebben een zéér goede indruk achtergelaten bij iedereen!

Nou, dan is het tijd voor de thuiswedstrijd van Walden. Soms kan dat in je voordeel werken, soms in je nadeel. Helaas geldt dat laatste voor Mees, Cees, Jef & Pelle. Het optreden heeft zeker in het begin zeer veel technische problemen: van de zang is eigenlijk niets te horen, de versterkers lijken niet goed afgesteld waardoor er nogal vaak een gitaar piept… Iedereen kijkt verschrikt om zich heen. Hoe kan dit? Gelukkig lijkt halverwege de show alles opgelost en krijgen we het ware Walden-beest te horen. De dromerige, psychedelische sound waar je ondertussen voelt dat de spanning wordt opgebouwd om vervolgens los te gaan is magistraal. Alle vier de heren hebben genoeg kwaliteit en dat is te horen! Ondanks die problemen dus… Hun laatste track is tevens wel een verrassing voor het oor: het begint rustig, lekker oorwurmpje met de ‘ahum’ om uiteraard te gaan knallen. Hier valt Pelle extra op: schreeuwend en stampend laat ie Volt even verschrikt opkijken. Gelukkig was het geluid uiteindelijk zo dat de heren hun show gewoon kwalitatief goed hebben kunnen afronden!

De vijfde band van deze avond is Vortex Surfer. Ze hebben een lekkere fase: hun album gepresenteerd in de Oefenbunker en een dag later rocken in Volt. Daarbij mag het misschien wel een wonder worden genoemd dat ze in de finale staan! Ze werden last minute toegevoegd bij de voorrondes en knalden door naar de finale. Dit trio uit de Parkstad zorgt voor een enorm bombastisch geluid en laat er in ieder geval geen gras over groeien dat ook zij die plek op ‘hun’ Pinkpop willen behalen! Progressieve rock is het zonder meer maar het is soms wel heel erg zwaar. Ze denderen eigenlijk over iedereen heen maar hebben wel een duidelijk verhaal en zitten vol passie. Wat ik wel echt een beetje een gemis vind, is een tweede stem. Dat zou net wat extra’s geven en misschien ook een soort verrassingselement. Hoe dan ook… De tijd vloog voorbij en ze hebben er alles aangedaan, laat dat duidelijk zijn!

Openen en afsluiten, moeilijke taak! Uncle Harry draait hun hand er niet voor om. Vanaf seconde één is het gaan gaan gaan. Het orgeltje van Erik van Otterdijk draait op volle toeren, Raf Senden op drums knalt erop los en zijn haren vliegen alle kanten en frontman Bram van der Schans, die helemaal in het wit gekleed is, zorgt ervoor dat geen mens zich kan/mag/zal vervelen. Het is vrij logisch dat er wel wat gelijkenissen zijn met andere band. Beetje wat grondleggers van psychedelische bluesrock: Green Hornet, zzz, Birth Of Joy. Toch zorgt Uncle Harry voor wat extra furie. Daar kun je alleen maar respect voor hebben want ze hebben lang moeten wachten op hun moment of fame! Voor diegene die dit trio nog niet kende heeft nu wel een hele goede impressie gehad. Knap.

Alle 6 de bands hebben genoeg kwaliteiten, laat dat duidelijk zijn. Maar zijn ze ook allemaal geschikt voor Pinkpop? Er werd in de zaal uiteraard heel erg veel gespeculeerd. Wordt het The Ragtime Rumours vanwege hun sterke performance? Is Tamarin Desert de gelukkige vanwege de sound? Verrast Antikythera iedereen? Of kan Walden ondanks een niet perfecte show winnen?
Dat laatste blijkt dus zo te zijn! De vier mannen uit Sittard zullen op vrijdag 15 juni Pinkpop gaan openen. Natuurlijk zullen er dan geen mankementen zijn, er is dan genoeg tijd om alles tip top in orde te hebben. Maar het is wel zo dat er een band staat die het publiek kan verrassen voor hun unieke sound. Dat zal waarschijnlijk ook de doorslag hebben gegeven bij de jury. Unieke sound, toch ook wel een beetje catchy en er staat een band met uitstraling. Proficiat mannen!

Foto’s: René Bradwolff.
Check hieronder hun EP.