Category Archives: Pick Of The Week
Robin Kester – Cigarette Song
Machtig
Nee, ze staat verre van stil. Robin Kester heeft een zeer duidelijk plan op touw gezet en het gaat als een trein. Ze dendert goed door en heeft flink wat extra promo te pakken gehad de laatste tijd. Maar dan is het ook meteen heel erg goed, ze is namelijk de over zee gegaan. Op BBC werd ze namelijk gedraaid door Guy Garvey van Elbow maar ook op de Amerikaanse zender KCRW heeft ze airplay gehad. Daarbij staat ze niet alleen in haar missie. Ze heeft flink hulp van Marien Dorleijn, wellicht bekend van Moss, was de producer van het geheel. Dit is natuurlijk geen half werk. Deze Utrechtse zal steeds meer en meer mensen gaan overtuigen met haar unieke, dromerige en intrigerende sound. Nieuwe muziek eerst!
Afgelopen week bracht ze namelijk het nummer ‘Cigarette Song’ uit. Dat gezegd hebbende, het is ook meteen mogelijk om haar mini album ‘This Is Not A Democracy’ te bestellen. Deze wordt namelijk over een maandje uitgebracht, op 11 september om precies te zijn. Dit nummer is heel puur, heel gelaagd en iedere seconde dat het duurt, komen er steeds meer nieuwe elementen bij. Eerst bijna alleen het subtiele gitaar geluid maar naarmate we verder komen horen we zelfs een flugelhorn en trompet. Deze zijn ingespeeld door Villagers-frontman Conor O’Brien, Robin heeft in het voorprogramma van hen gespeeld en toen is het waarschijnlijk meteen duidelijk geworden wat voor talent zij is! Dromerig, met wat meer synths en het stemgeluid maken het gewoonweg sterk & uniek. Er zullen zeven tracks op het album komen te staan en het zullen stuk voor stuk pareltjes zijn. Maar eerst dit meeslepende nummer.
Seasick Steve – Toes In The Mud
He still got it!
Tja, deze man is een fenomeen. Voor de volle 100%. Toen hij in 2006 doorbrak met het album ‘Dog House Music’ was het voor velen een ware openbaring. Een man, die zelf zijn gitaren maakt, heeft wel in een eerder stadium een leugentje om bestwil gedaan. Hij had namelijk beweerd dat hij als zwerver leefde en dat maakte het allemaal nét iets meer speciaal. Hoe dan ook, de blues en rock ademt ie. Met zijn unieke gitaren, zeker een driesnarige kneiter, laat hij veelal een sound horen die je laat meedoen, luchtgitaar laat spelen en tracks extra hard wilt zetten. Ondertussen is
Steven Leach, zijn echte naam, aangekomen bij album nummero 10 en dat is wederom eentje die er mag wezen. Even een track eruit gepikt.
‘Toes In The Mud’ is het nummer waar mijn keus op is gevallen. Maar het album ‘Love & Peace’ (beetje zoetsappig, niet?!), heeft twaalf tracks en die zijn allemaal zoals je wilt dat Seasick Steve zijn muziek laat klinken: blues, folk, americana en die kenmerkende sound van zijn gitaar. Maargoed, dat nummer dus! Easy going, alleen wat woorden van Steve en het vuige geluid van zijn gitaar. Het duurt eventjes en dan kom je in een heerlijke lading van drums en een fantastisch strak tempo. Ik voel zelfs psychedelische klanken en dat laat mijn muzikale hartje altijd sneller kloppen. Bluesy, swamp invloeden, rock druipt er ook van af. Ik kan niet anders zeggen dat dit een nummer is dat ik echt continue wil blijven beluisteren. WOW. Maargoed, het gehele album is gewoon helemaal af. Laten we maar jullie eens goed laten luisteren naar deze en pak even de tijd voor de rest van het album. Oke? Mooi!
Inge van Calkar – The Ocean Never Ends
She strikes again
Op 10 april 2018 schreef ik voor het eerst over Inge van Calkar. Destijds over het nummer ‘Imaginary’. Dat was destijds net nadat ze de overstap had gemaakt van een akoestische gitaar naar een elektronische variant en dus ook haar sound zou veranderen. Mij is dat zó goed bevallen, dat ik vervolgens uiteraard veel heb geluisterd naar de nummer en het album ‘Reset’ maar logischerwijs er ook over heb geschreven. De kans is dus absoluut aannemelijk dat je het al een beetje herkend (en anders: welkom!). Gelukkig is de ster rijzende! Ze is namelijk al eens Topsong geworden bij Radio2 maar ook Serious Talent bij 3FM. Is deze wederom zo aanstekelijk? Just one thing to do.
‘The Ocean Never Ends’ is de volgende track in haar portfolio die gewoonweg easy scoort. Het heeft namelijk dé ideale elementen voor een goede popsong. Het is dansbaar, het is catchy, het is slim, het heeft elektronische elementen en Inge heeft een stem waar je gewoonweg enorm graag naar luistert. Toch is het wederom anders dan de afgelopen singles. Heerlijk strak tempo, toch wat rustiger maar genoeg energie. De rockelementen wat we wel eens hebben gehoord is nu meer poppy. Niet erg, integendeel. Verandering van spijs doet eten. Het is een track wat gaat over een relatie die bijna aan het eind is, dus of dat zo fijn is om heel erg vrolijk bij te doen… I don’t think so. Overigens is dit nummer ook weer een schot in de roos want hij is eigenlijk binnen no time opgepakt bij Radio2. Zo zie je maar, Inge weet van wanten! Nu nog even wachten op haar EP, deze heeft overigens de titel ‘Full Color’ gekregen.
The Grand East – Absolute
Groeibriljant
Het is een absoluut een turbulente periode waarin The Grand East bevindt. Maar de heren zijn doorbijters en zullen er nooit het bijltje neergooien. Want niet alleen is het net zoals bij iedere muzikant Corona tijd, The Grand East heeft een ware gedaanteverwisseling ondergaan. Het is nu een drietal, bestaande uit legendarische frontman Arthur Akkermans, bassist Teun Eijsink en gitarist Niek Cival. Geen toetsenist, geen drummer meer. Dus hebben ze natuurlijk op een geheel andere manier kunnen én moeten werken in hun eigen gebouwde studio aan nieuwe muziek. Ze dagen zichzelf iedere keer weer uit, aangezien er altijd weer een nieuwe sound ontstaat bij The Grand East. Stiekem is dit overigens geen volledig nieuw nummer…
‘Huh? Hoe dan? Ik heb hem nog nooit gehoord?’ hoor ik jullie denken. Toch is het écht zo. Hun vriendjes van DeWolff hebben namelijk voor hun Electrosaurus plaat een podcast opgenomen en daarin heeft The Grand East deze gespeeld. Dit was ook meteen een teken om het als single uit te brengen. Anders is het zeer zeker, eentje die rustig op gang komt en heerlijk een dikke vijf minuten doorgaat. Het heeft veel verschillende geluiden, een synthesizer en zelfs een gegoogled drummachine is er gebruikt voor deze creatie. Toch blijft het een typisch The Grand East geluid! Het voelt vertrouwd en spannend. Psychedelische saus? Jazeker! Soul invloeden? Hell yeah! En ook alles zelf gedaan he? Oké, alleen niet de mastering. Maar zelfs het artwork, dit is namelijk getekend door Arthur. Wat een ontzettende toppers!
The Hunna – I Wanna Know
In Your Face!
Het is een hele lange poos geleden dat ik het logisch vond om over The Hunna te schrijven. Ik kan me namelijk hun kneiter ‘Bonfire’ nog als de dag van gisteren herinneren. Dat was ook zo’n track waar je ab-so-luut niet omheen kon! Kans is klein dat we er verder veel van af weten, dus bij deze. Het is een viertal komende uit Watford. Het draait allemaal om zanger/gitarist Ryan Potter, leadgitarist Daniel Dorney, bassist Junate Angin & drummer Jack Metcalfe. Het is absoluut energieke muziek met flink wat rock elementen maar er wordt ook zeer zeker een beetje geëxperimenteerd met stijlen. Dat is te horen…
‘I Wanna Know’ is namelijk hun jongste track die ook op hun derde album zal komen te staan. Dit album heeft de duidelijke titel ‘I’d Rather Die Than Let You In’ gekregen en zal op 2 oktober het levenslicht zien, als het goed is! Vanaf het eerste moment wordt het gaspedaal ingetrapt en de rem is redelijk lastig te vinden. Zanger Ryan Potter maakt het niet heel erg moeilijk om mee te zingen, wanneer je dit zou willen, maar het is wel echt volle bak. Dat samen met de flinke gitaarriffjes die voorbij komen, goede baslijn die je hoort en natuurlijk het rossen van Jack op de drums. Je zult maar even een flinke dosis woede eruit willen gooien, ik heb zo’n vermoeden dat deze track daar wel mee kan helpen. Eventjes een dikke drie minuten je volume op 100 zetten. The Hunna maakt hun reputatie van energieke band waar!