Category Archives: Recensies
CHARLOT – Better When It’s Dark
Interessant debuut!
Fijn om ook nu weer iets nieuws de wereld in te mogen gooien. Want nieuw kun je dit zeer zeker noemen! Het is namelijk CHARLOT. Een vijfkoppige formatie bestaande uit Lotte Mulder (zang/toetsen), Hilde Luytjes (bass/backings), David Quakkelaar (toetsen/backings), Alex Haak (gitaar) & Boaz van Willigenburg (drums). Je mag wel stellen dat ze vanaf het eerste moment hun laat hoog leggen aangezien ze een samenwerking zijn aangegaan met Jacob van de Water (voor de insiders: producer van Nachtlicht van Eefje de Visser). Maar, wie niet waagt wie niet wint. En ik kan best stellen dat ze de eerste slag al hebben gewonnen!
Vanaf het eerste moment kom je op een of andere manier in een bepaalde flow terecht. Het rustige gedeelte zorgt er namelijk voor dat je fijn kennismaakt. Ook de opmaat en de langere uithalen om vervolgens naar het refrein te gaan.. Sterk! Want dan wordt er versneld en is het weer een heel andere sound. Je kunt stellen dat er van een London Grammer sound wordt overgegaan naar Billie Eilish klanken en vervolgens heel symfonisch. Pop, indie maar ook klassiek dus. Het is anders, het is fijn, het is sterk en het blijft door de elektronische invloeden spannend. Daarbij vind ik de uitleg waar het nummer over gaat, best interessant! ‘Het gaat over de verslavende kant van verdriet. Hoe het soms stiekem fijn kan zijn je daaraan toe te geven. Hoe je het misschien zelfs nog een keer precies zo zou doen. Want zelfs als je weet dat je kunt verdrinken, zul je af en toe de zee in gaan.’ Klopt als een bus, toch? Tijd om te luisteren!!
The Shacks – Smile Now, Cry Later
Nieuw maar ouderwets.
Heerlijk om weer nieuwe muziek te ontdekken. Nieuwe band zelfs! Voor mij dan. The Shacks is een Amerikaans duo bestaande uit zanger/bassiste Shannon Wise en gitarist/producer Max Shrager en komen om precies te zijn uit New York. In 2016 zijn ze begonnen en ondertussen draaien ze toch al eventjes mee in de muziekwereld. Desondanks zijn ze een beetje onder de radar gebleven. Wellicht komt dat omdat hun sound niet meteen voor de hand liggend is. Een beetje retro pop met vibes uit de jaren ’60. Toch hebben ze een fijn portfolio weten op te bouwen met flink wat 7″ platen, 1 EP en tevens twee albums. Niet slecht lijkt me. Daarom eens meer mensen kennis laten maken met The Shacks!
‘Smile Now, Cry Later’ is hun nieuwste wapenfeit en eigenlijk is het vanaf het eerste moment een heerlijk ontspannen gevoel wat je krijgt. De zang van Shannon Wise is puur en laidback. Je komt in een bepaalde trance. Muzikaal is het simplistisch maar tevens precies genoeg. Gitaargeluid is subtiel, rustige drums en natuurlijk een lekker basloopje. Droom weg zal het devies zijn geweest. Het doet mij ook wel denken aan Donna Blue, onze Nederlandse variant hierop. Maar dat heeft nóg meer spanning in zich! Terwijl ik dit schrijf, schijnt er een heerlijk zonnetje op mijn gezicht en dat klopt ook he-le-maal met de vibe wat je krijgt. Nee, dit is absoluut geen vervelend nummer om te beluisteren of beter nog, kennis mee te maken!
Album recensie: Heavy Whipped Cream – A Mouthful
Wat gaat de tijd snel he?! Als er iets een opvallende, aparte of catchy naam heeft, wordt deze veelal onthouden. Dat is absoluut het geval bij Heavy Whipped Cream. In 2017 (dit bedoel ik dus, lijkt zo lang geleden), heb ik al over hen geschreven, destijds hun debuut EP ‘Cooking With’. Dus hier geldt ook: interessante EP namen! Het is een vierkoppige band komende uit Utrecht en bestaat uit Thomas van Gaalen (zang/gitaar/bas), Kevin van Mastrigt (drums), broerlief Ryan van Mastrigt (gitaar) & Pim Sierink (zang/bas/gitaar). Hun invloeden zijn nog altijd georiënteerd op de 60’s/70’s met een flinke scheut psychedelica en rock. Laten we er eens induiken!
Uiteraard starten met ‘Two Is The Deal’. Absoluut een sterke binnenkomer. De folky input druipt er onmiddellijk van af maar ook de psychedelica. Tevens een lekker tempo die je geen moment gaat vervelen. Ook de samenzang voelt heel natuurlijk en vrolijk aan. Een omslag maken we met ‘January Brings The Rain’ waar ze worden bijgestaan door The Jamm Singers. Het is rustig, het is ontspannen, het is bluesy. Meeslepend kun je het zeer zeker noemen. In het meerstemmige tussenstuk werkt men goed naar een muzikaal einde. Door naar ‘Which Is Which’. Deze laat je eerst geloven dat je op een strand bent om vervolgens naar de funk sound te veranderen. Slim, catchy en lekker gitaarriedeltje en dan is er absoluut even goed geluisterd naar Pink Floyd. Maar de funk heeft de overhand en daardoor grooved ie lekker door. ‘Blue Machinery’ geeft je wederom een aloha gevoel in het begin. Maar vervolgens komen de 60’s invloeden heel snel erbij en is daarbij is de mix van een gitaarsolo met samenzang best wel tof gedaan. De afsluiter dan alweer. ‘The Ballad Of Sandy Jones’ heeft vanaf het eerste moment lekker wat rock attitude in zich en duidelijk waarom de heren het een ballad noemen. Dikke 8 minuten, een waar verhaal met muzikale intermezzo’s.
De heren van Heavy Whipped Cream hebben absoluut gekozen voor een breed pallet aan geluiden. Dat de jaren 60 een belangrijke rol spelen in het geheel is duidelijk. Absoluut een sterke EP ofwel mini album. Misschien zou ik (maar dat is persoonlijk) mij meer richten op de blues of rock invloeden zoals in de eerste of afsluitende track. Hoe dan ook, eentje waar ze zeker trots op mogen zijn!
James Burki – Where You Are
Alles in een nieuw jasje!
Het is niet de eerste band en ook zeker niet de laatste. Een tijdje geleden muziek gedropt maar nu ‘pas’ over te lezen. Hoe dan ook, het is er! Maak kennis met James Burki. James Burki is een Haagse band bestaat uit vier man. Beginnende met James Burki zelf (zang/gitaar), Jurre Kleiberg (gitaar/zang), Wessel Hissink (drums) & Philip Christopher (bass). Qua sound is het eigenlijk een hele mix van vele stijlen. Pop? Ja. 80’s invloeden? Ja. Synths? Ja. Rock? Ja. Maar alles samen is het echt iets wat je als bombastisch kunt omschrijven. Eigenlijk zouden ze afgelopen maand hun EP release hebben gehad maar door het coronavirus weten we allemaal wel beter. Dus, nu steeds een nieuwe track!
Maar nieuw is dus een beetje relatief te noemen… ‘Where You Are’ is daarentegen tot op heden nog altijd hun laatst uitgebrachte nummer dus mag ik er gewoon vrolijk over schrijven! Zoals hierboven al aangekondigd: het is een absolute mix aan geluiden die op je af komen. Chaos maar wel op een goede manier. Relatief rustig maar wel op een hoog tempo wordt er gestart en de stem van James is wel opvallend. Wat laag maar kan er genoeg mee. Naarmate dat we verder in de track komen, wordt het absoluut een drukker geheel. Meer energie, meer power en je krijgt op een of andere manier een bepaalde stadionvibe. Pop muziek met veel rock attitude en indie invloeden maken die tot een song die écht luid over veel weides of in veel podia zou kunnen schallen. Zou kunnen.. Ook het tussenstuk is slim want er is een relatieve rust om vervolgens (uiteraard) weer te knallen! Leuke kennismaking dit: James Burki!
Joy Killed The Duke – Stay Away
Intens!
Oké, eigenlijk had ik al veel eerder over Joy Killed The Duke willen schrijven. Dat was namelijk over hun eerdere track ‘Would You Still Like Me’. Om maar meteen te zeggen, ga die luisteren! Maar door al het gedoe van de corona en absoluut geen motivatie, is die vervangen. Want… Er is al iets nieuws. Deze vierkoppige band uit Utrecht bestaat uit Joy (zang), Steven (basgitaar), Sjoerd (gitaar) & Marty (drums). Als het goed is, zal er deze maand tevens een EP worden gedropt, dus wat dat betreft kun je wel stellen dat het bezige bijtjes zijn. Met hun eigentijdse mix van grunge meets punk meets garage laten ze de muren wel trillen. Tijd voor die nieuwste single!
‘Stay Away’ is dus tweede track die we kunnen beluisteren. Het begint best wel ontspannen en lieflijk. Een duidelijke sound, een stem met attitude is te horen. Naarmate we verder komen en hallo zeggen tegen het refrein komt er wat meer furie in. Ze laten nog steeds niet het achterste van hun tong zien. Maar de energie voel je absoluut. Als je dit de eerste keer beluistert, weet je eigenlijk ook wel: dit gaat nog ontploffen. En ja, na een twee minuten krijgen we al wat meer muzikale klasse en lijkt die volumeknop ietwat opengedraaid. Om vervolgens een heel slimme spanningsboog op te bouwen en een laatste minuut te knallen. Joy met een lekkere uithaal en door! Het klopt wat dat betreft wel: ze willen een beetje die jaren 90 vibes laten herleven. Doorpakken nu!