Category Archives: Recensies
Album recensie: Ten Years Today – Ten Years Today
Na 2 EP’s is het voor de Groningse band Ten Years Today dan toch echt tijd om een volledig album uit te brengen! Het is een album waar toch wel hun ziel en zaligheid wordt verteld en ook alles wordt gegeven! Qua spel, qua gevoel, qua intensiteit. Maar wie is Ten Years Today nu eigenlijk? Het is een drietal en bestaat uit zanger/gitarist Floris van Luijtelaar, drummer Mathijs Louwsma en bassist Simon Bleeker. Qua sound moet je denken aan een overdreven pop sound met flink wat rock en garage invloeden. Ondertussen bestaan ze toch al een tijdje en hebben ze ook al wat vaker op CamielMusic gestaan. Niet voor niets dat dat debuutalbum ook een plekje krijgt. Benieuwd? Snap ik!
Het begin is daar met ‘Praise The Shit’, een track wat sowieso al het licht heeft gezien op CamielMusic. Opvallend, aanstekelijk en gewoon lekker strak. Mocht je denken, wat een titel… Denk hier over na: Het is dat je gewoon ook de minder prettige dingen in je leven moet leren waarderen. Sterk begin dus. Hierna is ‘Do Ya’ aan de beurt, ook een bekende! Anders dan misschien normale nummers… Maar wat is normaal? Ritmisch is het sterk, goede gitaarsound en ieder couplet is anders. Opvallend dus!
Wat ook opvallend is, is het nummer ‘Conflicted’. De drie brengen eigenlijk de rust weer in werking. Je gaat daardoor nog meer luisteren naar wat Floris heeft geschreven. Puur, sterk, mooi, samenzang en horen we zelfs strijkers??!! Meer is soms niet nodig en prettig om te horen dat ze veel meer kunnen dan ‘alleen’ rammen.
Een opbouw die zeer goed in elkaar steekt geldt voor de track ‘God’. Je weet dat er op een gegeven moment meer zal komen dan het prettige ritme en dat klopt! Steeds richting het refrein komt er meer energie en passie in waardoor je zelf ook al enorm enthousiast wordt. Plus een lekkere gitaarsolo… Nailed it!
Bam! Het is meteen raak tijdens ‘Feel’. Gitaarsound is aanwezig, ritmisch lekker op de bas en de drums hoor je goed zonder te overdrijven. Ook de afwisseling van het snelle tempo naar weer het rustige en dan soms die aanstekelijke samenzang werkt goed. Slim gedaan door de mannen. Ik hou van woordgrappen, dus heeft het nummer ‘Question Mark’ al een voorsprong. Daarbij is het best wel een track die je goed moet volgen, niet zomaar even iets! Hoe deze track eindigt vind ik magistraal, zoveel intensiteit en weer die strijkers. Chapeau!
Gitaarspel? Check. Drums? Check. Baslijntje? Check. Alle goede ingrediënten voor ‘If I Were Me’ zijn aanwezig. Hoog tempo, dansbaar, easy listening en kwaliteiten showen. Mooi om dit weer even te horen. Misschien één heel klein puntje.. Mag iets korter, dan blijft iet nóg krachtiger! Als je naar ‘The Boy’ luistert denk je bijna dat het een andere band is. Toch herken je ze zeker, mede door de stem van Floris. Maar door dat feit, ga je nog intenser luisteren en weet je ook echt dat het niet zomaar een bandje is, er zit een duidelijk idee achter!
We gooien maar weer eens een lekkere dosis garage erin! Dat hoor je tijdens ‘Live With It’. Zeker het ritme op drums door Mathijs is goed aanwezig en blijft in je hoofd doorgaan maar ook de samenzang ‘ah-ahaaaaah’ is wederom fijn. Misschien niet vernieuwend maar clever. De tekst is precies hoe het is… Zo simpel kan het soms zijn.
De afsluiter van het geheel: ‘Your Mom’. Een ode aan hun moeders? Nope. Het is gewoon een track waar wordt verteld dat je moet genieten. Jong, oud of hoe je ook bent. Doesn’t matter! Daarbij is het wederom muzikaal genieten. Hoog tempo, energiek en alle facetten worden nogmaals uit de kast gehaald. YESSS!
The Ten Bells – Big Moves
Big things are happening!
Mijn vrienden van The Ten Bells hebben de afgelopen tijd absoluut niet stil gezeten! Flink wat gedaan maar ook gebeurd. Afgelopen donderdag zijn ze hun Popronde avontuur gestart in Nijmegen en een dag later kwam hun nieuwe track uit! Daarbij kwam het mooie nieuws dat in december dan ook een nieuwe EP zal komen maar tegelijkertijd ook minder nieuws. Bassist Bert Luja heeft besloten om te stoppen bij The Ten Bells om zich volledig te richting op zijn beroep als docent. Dit is gelukkig niet het einde voor hen…! Sven Vek, Robbert Blondeau & Wesley Ferfers gaan gewoon door en tijdens de Popronde staan ze ‘gewoon’ met z’n vieren op het podium.
‘Big Moves’ heet dus hun nieuwste wapenfeit en dit kun je wel meteen bestempelen als een ware The Ten Bells track. Het ritme wat we horen, het typische stemgeluid van Sven Vek, het bluesy sausje met een flinke scheut rock… Daarbij is het heel slim. Als het lijkt dat dat er even flink wordt aangezet, valt dat eigenlijk juist mee en schiet het ritme wel lekker omhoog door een aanstekelijk gitaar riedeltje van Robbert Blondeau. Je blijft er ook zeer zeker intensief naar luisteren. Stiekem verwacht je misschien wel nog een flinke uitspatting maar het kan niet iedere keer feest zijn. Je kunt dit nummer bestempelen als een groeier. Je moet ‘m absoluut een paar keer luisteren en hij wordt ook iedere keer beter.
Mocht je denken; ‘hey, dit wil ik live horen…!’. Dat kan! Check sowieso de Popronde site, komende weken op véél plekken door heel Nederland! POPRONDE THE TEN BELLS.
Enjoy deze!
Rondé – Calling
Bekend maar nieuw!
We mogen wel degelijk zeggen dat Rondé geen onbekende naam is in de Nederlandse muziekwereld. Met grote hits zoals ‘Run’ en ‘Naturally’ hebben ze hun naam echt wel gevestigd en verkopen ze met gemak ook de grotere poppodia in Nederland uit. Daarbij is het album van Rondé in goede aarde gevallen en heeft ook dat heel veel succes gekregen. Maar dan is het voor Rikke Borgelt, Armel Paap, Cas Oomen, Adriaan Persons & Sharon Zarr ook meteen een moment om te zorgen voor een 2e album! Die zit eraan te komen. In Berlijn hebben ze keihard gewerkt om een succesvolle opvolger te maken. Laten we maar eens luisteren hoe ‘Calling’ klinkt!
In de eerste paar seconde blijft het die typische Rondé sound maar eigenlijk verdwijnt deze al redelijk snel. Je hoort een behoorlijke elektronische vibe erbij komen, verrassend! Je hoort ook meteen een bepaalde opbouw want het ritme klopt voor de volle 100%. Uptempo en met die herkenbare stem van Rikki is het alleen maar extra prettig om ernaar te luisteren. Het refrein is kort maar slim in elkaar gezet, steeds meer en langer naarmate het nummer duurt. Daarbij is de gezamenlijke ‘HEY’ gewoon heel erg clever. De laatste minuut pakt ook goed uit: van een heel erg rustig en relatief stiller stukje naar het extra bombastische gedeelte. Daardoor blijft de track ook nét iets meer hangen. Het moge duidelijk zijn dat ze met z’n allen weer op zoek zijn gegaan naar een herkenbare maar nieuwe sound. Misschien is het eerst even goed wennen, maar als het kwartje valt… valt ie goed!
Ready? Benieuwd!
Album recensie: Certain Animals – Down The Rabbit Hole
De drie heren van Certain Animals zijn er klaar voor! Hun EP is ready to go en ready to shine. Thijs van Leeuwen (zang & gitaar), Niels-Jan van Dijk (bas) en Kees Braam (drums) hebben in een eerder stadium 2 tracks uitgebracht, ‘Midnight Shaker’ en ‘Image’, maar deze staan niet op het kunststukje wat op de markt komt! ‘Down The Rabbit Hole’ heeft een lekkere ouderwetse sound: denk aan de jaren ’60 & ’70, denk aan vuige bluesrock, denk aan psychedelica. Deze Rotterdamse band laat veel facetten horen zonder dat ze hun eigen identiteit verliezen. Tijd om die plaat te luisteren!
Ze winden er geen doekjes om als hun titeltrack wordt ingezet! ‘Down The Rabbit Hole’ wordt met een goede schreeuw gestart en je hoort meteen ook een heerlijke sound op de bluesharp van Arthur Akkermans (bekend van The Grand East). Zo’n vuige sound waar je zielsgelukkig van wordt. Het is een track waar je meteen van recht op zit en eigenlijk ook alles uit de kast wordt gehaald inclusief een lekkere solo! Verwachtingspatroon vliegt dus ook wel omhoog! Dan naar ‘Roses’ wat begint met een heerlijk ritme op de drums om vervolgens een beetje donker zang te horen, het is mysterieus en aanstekelijk tegelijk. Het refrein wordt gekenmerkt door de samenzang van de heren om vervolgens even 180 graden te veranderen en de rust te laten horen. Sterk en gedurft!
Het is zeer zeker wat anders bij het nummer ‘Doormouse’. Geheimzinnig, ritmisch & melancholisch rustig. Het is zeker goed om te horen dat de heren veel meer kunnen dan alleen die heerlijke vuige psychedelische bluesrock! Je blijft ook gefascineerd luisteren, dat is ook weer heel erg knap. Toch is ‘Shoot Me Tomorrow’ weer een echte knaller. Hoog ritme, donkere sound, baslijn wat lekker loopt, drums tikken lekker weg en het gitaarwerk mag er sowieso wezen. Je tikt uit het niets mee met je voet of beweegt je been continu op en neer. Zo snel afgelopen…
Een opvallende en unieke track is ‘Martin’s Mantle’. Wat opvalt is het ritme maar ook de hele sterke en mooie samenzang van de heren. Dat in combinatie met toch vleugjes rock en klassieke elementen. Klassiek? In feite wel. Door violiste Anne Bakker is dit ingespeeld alsof er een strijkkwartet is! Het geeft uiteindelijk heel veel meer macht aan dit nummer!
Na een toffe ‘Interlude’ mogen we ons al opmaken voor de afsluiter. ‘Slow’ heeft iets theatraals in zich. Uiteraard is het ritmisch weer super om naar te luisteren maar het heeft op zich ook weer veel meer! De opbouw is lekker, het is niet overdreven maar heeft wel precies genoeg om dit de laatste track te zijn. Ook het laatste deuntje wat je hoort is eigenlijk typisch Certain Animals.
De heren laten horen dat ze echt veel potentie in hun mars hebben en dat het niet zomaar is dat ze deze plaat hebben opgenomen. Aan de ene kant is het echt vuige bluesrock en aan de andere kant juist weer meer een psychedelische saus wat ze laten horen. Daarbij past die jaren 60/70 hen als een warme jas en spelen ze geweldig goed. Iedere component klopt en is nergens te veel! Wat dat betreft mogen ze echt trots zijn om dit uit te brengen en aan iedereen te laten horen.
Sam Renascent – Talking Lies
Dansbare pop!
In januari kwam opeens de naam Sam Renascent voorbij. Uiteraard nog zonder dat er ergens een lampje ging branden. Daar kwam nu gelukkig wel verandering in. Mede doordat zijn eerste single wat hij destijds uitbracht, ‘Kobotama’, ook een schot in de roos was en erg lekker klonk! Maar ik zal eerst nog eens wat meer over deze muzikant vertellen. Het is een Belgische jongeman, 23 jaar en heeft Congolese roots. Ondertussen heeft hij al flink wat van de wereld gezien. Gestudeerd in Amerika aan Rutgers State University en ook aan het Amsterdamse Conservatorium. Ondertussen is Sam beland in London waar hij een master volgt op de universiteit.
Het is dus best wel lang geleden dat we iets hebben gehoord van Sam. Maar hij is nu volledig terug. Hij heeft naast ‘Kobotama’ ook de track ‘Morphine’ uitgebracht en nu mogen we ons verheugen op ‘Talking Lies’. Je hoort (natuurlijk) ook meteen weer die Afrikaanse invloeden wat ook eerder te horen was, wat dus ook typisch is voor hem! Daarbij hoor je uiteraard de synths weer lekker op de voorgrond waardoor het ook een dansbaar effect krijgt. Toch blijft het ook allemaal heel erg poppy. De balans daarvan is optimaal en je hoort dat hij in het afgelopen jaar grote stappen heeft gezet en meteen veel ervaring heeft opgedaan.
Of er een album aan komt, durf ik nog niet te zeggen maar met deze 3 tracks zit het sowieso al snor hoor. Twijfel niet om Sam Renascent een kans te geven, je krijgt gegarandeerd een grote glimlach op je gezicht!
Dansen maar!