Category Archives: Recensies
Album recensie: Heller – Deaf By Windows
Het is leuk om een enthousiast bericht te krijgen. En als het dan ook nog is van een band waar ik wel eens van heb gehoord maar eigenlijk nog nooit heb beschreven, is dat een extra uitdaging. Het gaat om Heller. Gewoon lekker Limburgs. Precies hoe het moet zijn; harder. Er is en blijft weinig bekend over dit vijftal, want dat weten we wel. Insiders weten natuurlijk wie het is maar we houden het fijn op de familie Heller.
Nadat ze eerst al eens een EP hebben uitgebracht is het dan nu daadwerkelijk tijd voor een full length album: ‘Deaf By Windows’. 12 tracks uitgebracht op een zeer gelimiteerd vinyl, 111 stuks. Tijd om alles te beluisteren.
Zoals de naam doet vermoeden is het ook vaak zo. Lekker harde klanken, goede noise rock, garage invloeden, lekker alternatief. Kwaliteit is er genoeg. Het begint donker met ‘Dirty White Shirt’ maar het tempo gaat snel omhoog. No nonsense, lekker gas geven en energiek. Je hoort heel veel maar het is niet teveel. De verwachtingen schieten behoorlijk omhoog zo, evenals mijn energielevel. Een goed ritmische start met ‘Dance Floor’ en vervolgens is het eigenlijk ook best dansbaar in het refrein. De coupletten zijn duidelijk, kort maar toegankelijk. Je tikt namelijk zonder dat je het in de gaten hebt meteen mee. Lekker dus! ‘Starman’ is ietwat rustiger en weer lekker donker, beetje alternatief ook wel. Wat hier vooral opvalt zijn de steeds blijvend rockende gitaren. Je kan gewoon niet om die sound heen. Hypnotiserend bijna. Door naar ‘WYSIWYG’. Uiteraard een afkorting: What You See Is What You Get. Wat hier voornamelijk opvalt is de duidelijk noise kant; zwaar geluid in het middenstuk waar je absoluut niet omheen kan. Naderhand vliegt het tempo uiteraard weer omhoog. Misschien wel een van de betere tracks: ‘To The Bone’. Waarom? Toch anders maar ook weer herkenbaar. De drums zijn goed aanwezig, zang is lekker, gitaren denderen weer flink door met lekkere riffjes en uiteraard is het basloopje duidelijk daar. Ze laten horen dat het muzikaal echt wel dik in orde is. Waarschijnlijk live ook zo’n track die bijna eindeloos kan duren. Laat gaan laat gaan! Tijd voor ‘Wake Up (Krakau)’. Deze gaat bijna van hot naar her. Veel muzikale stukken, coupletten, harder werk en even een ontlading met solo. Het einde is typisch: beetje sluimerend. Hadden we nog niet gehad! De laatste van kant A: ‘Now That You’re Gone’. Daarmee wordt ook gestart. Echt een typisch rocktrack die weer zo’n lekker rauw en donkere sound heeft. Deze moet je echt horen in zo’n donker hol waar de band bijna niet te zien is, alleen vage schimmen en dat er dan een heerlijke muur van geluid over je heen dendert. BOH!
Verder met kant B. ‘Never Be Tamed’ heeft een heerlijk lange intro die niet bepaald saai is. Ritmisch sterk om vervolgens wel weer gas te geven alsof er nog niks is gebeurd. Pas na zo’n 3 minuten komt er zang bij maar muzikaal blijft het ronken. Het einde is wel vrij abrupt en vind ik beetje vreemd. Ochja! We gaan eens naar ‘Geek’ luisteren. Weer hoog tempo en hier zit weer alles bij zoals al eerder gehoord: toffe coupletten, duidelijke muzikale klasse en een lekkere solo. Beetje fuzz in de gitaren, drums die starten en we zijn los met ‘Wait A Second’. Laten we er maar niet teveel omheen draaien; gewoon echt fucking lekker.
Wat weer verrassend is, is ‘Big Muff’. Schroeiend hoog tempo. Teksten van een oude opname tijdens een sportevenement gok ik en daaromheen het muzikale aspect waar het orgeltje écht de boventoon voert. Naderhand wordt de rust even gepakt en zijn het weer de gitaren die de baas zijn. Het sluimert zo lekker richting het einde om bijna meteen door te gaan met ‘Sacred Soul’. Absoluut de langste track van het geheel. Steeds weer opzwepende klanken, meeslepende gitaren, behoorlijke solo’s en bedwelmende zang is te horen. Je wordt echt meegenomen in het nummer, het is sterk. Maar vergis je niet! Het is hoe het ook moet ‘Heller’. Lekker noise rock, goede fuzz soms. Ze eindigen zeer zeker met een knaller!
Heller is Heller. Heel erg goed album en uiteraard behoorlijk wat geluid! De noise, de garage, de fuzz. Gewoon een steengoede rocksound waar je eigenlijk niet omheen kan. Zo zie je maar… Veel moois kan ontstaan als er maar met plezier wordt gespeeld en met een duidelijk plan. Het is geen moetje, het is liefhebben. Muziek geeft een gevoel en met Heller is dat hard maar goed. Check het dus!
Hieronder geen nummer wat op het album staat maar wel een goede track!
BloYaTop – Catch Me If You Can
Ijzersterk!
De heren van BloYaTop hebben een nieuwe track de wereld ingeslingerd en dat is zeker niet onopgemerkt gebleven. Het is tevens ook weer een startschot voor de liefhebbers om Mr. E, Mark Ferguson en Paul Huge te steunen om een nieuw album in elkaar te flansen. Dit nieuwe zal de opvolger zijn van ‘Fever’ wat toch ondertussen weer stamt uit begin 2016. Dus nu kan iedereen weer helpen om te zorgen dat er wederom zo’n top album op de planken kan komen, hun vierde alweer. Maar voordat het zover is, eerst even ‘gewoon’ een single. Een fijne teaser, eentje wat ons lekker maakt.
‘Catch Me If You Can’ is een echte rocktrack. No nonsense, veel bombarie en furie. Zoals gezegd, het is ondertussen de starter voor album no. 4 dus de heren hebben ook al genoeg ervaring. Die ervaring is te horen en te voelen. Lekker gitaar begin, drums er uiteraard bij en los gaan. Goede uithalen, sterke riffs, herkenbaar maar interessant refrein en de ‘yeah’ van Mark is geinig maar past he-le-maal bij het nummer.
Het muzikale solo gedeelte is goed, draait er niet omheen en je weet dat je zonder dit te horen op een of andere manier iets mist. Ook de korte stop om vervolgens om nog even te knallen is slim. Zeker als dit live uitgevoerd gaat worden. Kortom, BloYaTop laat weer van zich horen en doet dit zeer zeker niet onopgemerkt. De bombast, de klasse, het plezier maar ook de energie spat er allemaal van af. Het zal zeker weten weer een te gek album gaan worden wat ze gaan fabriceren!
Voor nu, ‘Catch Me If You Can’: www.youtube.com/watch?v=krf5r1E_BtE
MGMT – Little Dark Age
Wie hebben we daar?
Hopelijk kennen veel mensen MGMT nog. Als het niet zo is, dan zijn ze écht te lang stil geweest. Hoe dan ook, het is ook inderdaad lang geleden dat Andrew VanWyngarden en Ben Goldwasser iets nieuws hebben gedeeld met de wereld. Als je JA hebt gezegd bij het kennen van MGMT dan is het waarschijnlijk door hun hits ‘Kids’ en ‘Time To Pretend’ die op het album’Oracular Spectacular’ stonden. Naderhand hebben ze hun sound toch wel ietwat veranderd wat minder aansloeg. Maar, dat gezegd hebbende, hebben de heren zelf ook gezegd dat ze het niet per se meer doen voor een grote hit.
‘Little Dark Age’ is absoluut niet slecht en het lijkt toch wel een klein beetje op het (oude) werk van MGMT. Nadat ze in eerste instantie de fans/liefhebbers/geïnteresseerden hebben lekker gemaakt met wat teasers mag iedereen dit volledig beluisteren! Het begint lekker donker, fijne synths en natuurlijk de herkenbare stem die je hoort. Richting het refrein gaat het tempo ietwat omhoog en komt er ook meer ritmisch geluid bij. Je merkt dat er meer in het vat zit en naarmate dat de track vordert en richting het einde loopt wordt het nog meer zweverig en ook wel meer typisch MGMT waardoor je alleen maar bent aan het denken: wat komt nog meer?
Ok, het is zeer zeker geen nieuwe ‘Kids’ maar ik denk dat heel erg veel mensen wel enthousiast zijn geworden van dit nieuwe werk. Ik wel in ieder geval!
Enjoy!
Declan McKenna – Why Do You Feel So Down?
Hij is en blijft goed!
Hoe jong hij ook is, hij heeft toch al behoorlijk veel bereikt in een zeer kort tijdsbestek! Maar ik ga meteen even mijn zorg uitspreken. Waar hebben we dit eerder gezien? Juist. Bij Jake Bugg. Ook hij was jong, onbezorgd en schoot als een paddestoel uit de grond. Nu, na wat albums verder, is het matig. Nooit meer kunnen tippen aan zijn eigen succesalbum en dus succes zelf. Maargoed. Niet iedereen is hetzelfde dus waarom zou dit ook voor Declan McKenna gelden? Declan is een nog steeds zeer jonge zanger komende uit het Verenigd Koninkrijk. Heeft een paar hits gehad en heeft altijd een duidelijke boodschap in zijn nummers. Ook heeft hij afgelopen jaar al op heel wat festivals mogen staan. Knap!
Maar hij heeft nu weer iets nieuws de wereld ingeslingerd. Nadat ‘Isombard’ vorig jaar op FIFA 2017 voorbij kwam, juist ‘Brasil’ over de corruptie van de FIFA ging en ook ‘Paracetamol’ en ‘Bethlehem’ zeer sterke tracks waren mag ‘Why Do You Feel So Down?’ het doen voor Declan. Nadat hij eerst een paar EP’s heeft gemaakt vond hij het uiteraard ook tijd om een volledig album te maken. Dat album is overigens geproduceerd door James Ford (o.a. Arctic Monkeys, Depeche Mode, Mumford & Sons en Foals), wat dat betreft absoluut geen kleintje!
Het heeft een fijne vrolijke klank en het is toch wel typische Britpop. Zoals alle nummers van hem zitten er stukken in wat blijft hangen maar ook gewoonweg heel sterk is opgezet. Catchy maar niet corny. Alhoewel de clip wel heel vreemd is.
Ik hoop oprecht dat Declan een blijvertje is en niet afzakt! Aan zijn huidige repertoire ligt het zeer zeker niet.
Nou, veel luisterplezier. Kan altijd deze track!
Album recensie: Walden – Artefacts
De boys van Walden hebben hun EP af en dat houdt uiteraard in dat er een review moet worden geschreven 😉 Voor wie Walden niet kent: er was eens Cees en Mees (Cees Maessen en Mees Hamer red.) die al heel wat ervaring hebben opgedaan en op veel toffe plekken hebben gespeeld. Vervolgens is Mees na een avontuur in Scandinavië teruggekomen om met Cees weer te bouwen aan iets nieuws. De band is uitgebreid met Pelle Simon (Bombardier Muffy) en Jef America (Seymour Sachs). Ze hebben de laatste tijd keihard gewerkt om dit te brouwen, als band zijnde te groeien en te zorgen dat er iets moois ontwikkeld werd! ‘Artefacts’ is opgenomen door Ingo Jetten.
De opener is ‘Artefacts-1′. Lekker ritme, op bas en drums om vervolgens die gitaar erin te laten sluipen. Als dan de zang van Mees erin komt is het compleet. Als luisteraar raak je erin verzeild en is het moeilijk eruit te komen. Zeker ook vanwege de subtiele samenzang die steeds in de coupletten erbij zit. Na zo’n 2 minuten wordt het geluid wat heviger, lekker stuwend om vervolgens weer heel rustig. Dit is uiteraard een valstrik. Het blijft exploderen en ontspannen. Sterk begin. Nee, geen typfout want nu het is tijd voor ‘Artefacts’. Iets meer spelend vanaf het begin en iets duidelijkere gitaarsound. Als de zang begint, waar je ook de urgentie in hoort, is het qua muzikaliteit bijna ieder voor zich terwijl het wél een geheel vormt. Alles hoor je duidelijk: bas, drums en de gitaren. Ik ben eerlijk: zo fucking goed! Je blijft steeds nieuwe dingen horen, intrigerende samenzang en een ritme waaraan je verslaafd raakt.
Nummero 3 is ‘Star-crossed Lovers’. Duidelijk veel hardere sound zonder dat dit vervelend is uiteraard. Het doet me zo enorm veel denken aan Tame Impala (hopelijk geen verkeerde vergelijking boys!). Heerlijke alternative rock, bluesy invloeden maar ook lekker psychedelisch. Walden is echt een band met veel klasse en veel energie. Er is weinig verkeerd aan dit geheel behalve dat het allemaal zo snel afgelopen is. Ook tijdens deze track voel je wel de eenheid, de wil om beter te worden en mensen goede muziek voor te schotelen!
Afsluiter is ‘We Kill To Survive’. Simpel riffje, drums erbij en je zit zo weer in een flow. Chapeau. Wat hier weer opvalt is de variëteit in 1 nummer. Het sterke ritme wordt op een gegeven moment vervangen door wat rust en puurheid en dan een heerlijke gitaarsolo erin gooien. Back to basic! Urgentie is ook wat je voelt en hoort even later. Het is niet even spelen en klaar. Ik denk dat deze live echt vol wordt gespeeld met solo’s, wat uiteraard heerlijk is en goed erin past.
Walden laat horen heel erg veel kwaliteit in zich te hebben. Individueel maar zeer zeker als band zijnde. Het liefst zet ik iedere track een paar keer op repeat. Gewoon omdat het goed is, omdat je steeds weer iets nieuws hoor en omdat het steengoede muziek is! Deze EP onderstreept dit allemaal.