Category Archives: Recensies
Gary Clark Jr. – This Land
Wat een geweldenaar!
Bluesrock… Dat is waar Gary Clark Jr. bekend mee is geworden, is en ook zal blijven! Ik heb hem leren kennen door het album ‘Blak And Blu’ die hij in 2012 heeft uitgebracht. Uiteraard heb ik deze geweldenaar nooit uit het oog verloren. Tevens heb ik het geluk gehad om hem tot nu toe twee keer live te mogen aanschouwen. Wat een baas! Hij ademt muziek, nee, hij ademt blues. Het heeft eventjes geduurd voordat we weer iets hoorden van deze goede meneer. Zijn laatste wapenfeit was in 2015 maar op 1 maart komt er dus weer nieuw werk uit. De titel krijgt dezelfde naam als zijn nieuwste single: ‘This Land’.
Het nummer begint best wel experimenteel. Iets wat we best wel vaker zullen gaan horen naar het schijnt op dat nieuwe album. Flinke verzwaarde bas maar uiteraard daarboven uit komt de gitaar van Gary. Qua zang heeft het iets weg van hiphop, maar toch is het ook weer smooth.
Het nummer verder heeft een heerlijke energie, je voelt de urgentie. Het is krachtig, het is sterk. Hij zegt het volgende over het nummer maar tegelijkertijd over het album: ‘For Gary Clark Jr., racism was a part of everyday life growing up in Texas. It’s something he rarely spoke about as he became one of the world’s greatest living guitar players, championed by everyone from Eric Clapton to Barack Obama. But the 2016 election and the subsequent policies of President Donald Trump changed that.
Today, Clark releases “This Land,” a powerful, blues-soaked indictment of modern racism. Clark sings a true story about living on “50 acres with a Model A/Right in the middle of Trump country,” next to a neighbor who “can’t wait to call the police on me.” The chorus is something he’s heard before: “Nigga run, nigga run/Go back where you come from.”‘
Lees het gehele artikel hier.
Geniet van de muziek maar check ook de boodschap/gedachte!
Album recensie: Jick Munro & The Amazing Laserbeams – Ramblin’ On
Het is vrijwel onmogelijk dat de naam Jick Munro & The Amazing Laserbeams je niks zegt. A vanwege het feit dat ze Pinkpop hebben geopend, B omdat het zo’n ontzettend lange naam is en C omdat de heren afgelopen tijd super veel hebben gespeeld en daardoor echt lekker veel bekendheid hebben gekregen. Terecht overigens! Half december hebben ze in Maastricht, in de Muziekgieterij hun eigen homecoming party georganiseerd en daarbij een nieuwe EP gepresenteerd! Ein-de-lijk tijd om deze in de spotlights te zetten. Wederom terecht overigens.
Op deze EP ‘Ramblin’ On’ staan vier tracks en ze hebben uiteraard allemaal raakvlakken maar verschillen toch ook genoeg. Het is sowieso een feit dat Jick Munro het voornamelijk moet hebben van de live optredens maar toch brengen ze dat sfeertje goed over op de nummers. Mix van rock ’n roll, country en folk staat garant voor succes. De opener ‘All Night Long’ brengt al vanaf het eerste moment lekker veel sfeer over. Uptempo, energie en natuurlijk de accordeon die je heerlijk hoort. Maar naast dat spektakel trekken ze op muzikaal vlak echt veel uit de kast. Heerlijke gitaarsolo, blazers en de toffe samenzang. Nu al feest! Dan komen we bij ‘The Wolf’, ik waan me lekker in een Ierse pub ofzo. Goede ritme sectie, mandoline die je steeds hoort en (natuurlijk) wordt whisky genoemd. Verder blijft het ook eentje die je blijft volgen juist door dat hoge tempo wat gedurende het gehele nummer gespeeld wordt. Best wel een toffe spanningsboog! Het eerste waar ik aan denk als ik ‘Hear Me Out’ hoor is de fantastische Nathaniel Rateliff & The Night Sweats. Dezelfde sound, feeling en net zo’n lange artiestennaam!! De opbouw, de passie, de sfeer… En dan ook nog zelfs een saxofoon solo erin. Het klopt volledig! De afsluiter is ‘Old Joe’, deze heeft al eens het levenslicht gezien op CamielMusic. Een geweldig rustige opbouw waarbij je uiteindelijk ook wel weet dat het gaat losbarsten. Correct! Mooi die afwisseling van de puurheid in het begin en vervolgens de euforie.
Ja hoor! Met veel plezier kan ik zeggen dat ook dit plaatje met vlag en wimpel is geslaagd. Zoals gezegd, je kunt het misschien het beste live meemaken maar ze hebben ervoor gezorgd dat deze 4 tracks heerlijk klinken en je eenzelfde gevoel krijgt. Daarbij is er genoeg variatie maar blijft het echt Jick Munro & The Amazing Laserbeams! Enjoy!
Inge van Calkar – Hold You Hate You Love You Leave You
Verdomde slim!
Afgelopen jaar bracht Inge van Calkar haar (tweede) album ‘Reset’ uit. Deze albumtitel is niet voor niets zo gekozen. Ze heeft het roer omgegooid en ervoor gezorgd dat het rustige, het akoestische eruit is en juist meer en meer power en elektronica bij is gekomen. Zichzelf herontdekt kun je wel stellen. Vorig jaar april heeft ze ook al eens op CamielMusic gestaan met het nummer ‘Imaginary’ en sindsdien ben ik echt een enorme liefhebber van Inge! Niet gek dat ik ook per se aandacht wil geven aan dit nieuwe nummer, overigens de afsluiter van dat eerder genoemde album.
Oke, eerlijk? Ik moest de titel echt een paar keer lezen om ‘m goed te begrijpen, waarschijnlijk dacht ik weer eens te moeilijk na. Toen ik ‘m had werd het een logisch verhaal. Het nummer begint een beetje mysterieus, beetje donker maar tegelijkertijd ook best lief. Hoe Inge zingt maakt het allemaal heel interessant. Als we dan naar dat ‘moeilijke’ zinnetje gaan, komt er wat meer energie en power in zonder dat het echt los barst. Na het tweede couplet blijven we in de meer uptempo sferen en is het ook echt dat elektronische wat je hoort. Pak daarbij dromerige, het neuriënde stukje om weer wat energie op te wekken. Wat dan wel weer een beetje verrassend is, is dat het nummer best wel plots en resoluut stopt! Klaar ermee! Maar hoe dan ook, het nummer is ook echt af. Het is eentje die blijft hangen en daardoor zoals gezegd: verdomde slim is
Eentje nodig die energie geeft en blijft hangen? Deze!
A Minor Problem – Overthinking Brain
Nog heel eventjes geduld!
Waarop? Dat hoor ik sommigen denken. Nou, op het debuutalbum van de Heerlense rockband A Minor Problem. In 2015 hebben ze al eens een EP uitgebracht en deze heeft ook aandacht gekregen op CamielMusic. Het is namelijk een bandje wat zoveel plezier en passie uitstraalt en dit tegelijkertijd laat horen.. Dat je gewoonweg ook er graag over wilt schrijven! Maar eerst: wie hoort bij A Minor Problem? Nou, dat zijn
Dean Vrösch (frontman en zanger), Dominique Penders (bassist), Juul Stikkelbroek (gitarist), Maikel Zerdoner (gitarist) & de dame in het geheel: Laura Winkens (drums). Afgelopen jaar hebben ze zelfs op het podium gestaan van ParkCity Live, dus nu is het doorpakken!
Net voor de jaarwisseling hebben ze 2 tracks uitgebracht. ‘The Ground’, een samenwerking met Celine Shanice en ‘Overthing Brain’. Die laatste gaan we eens lekker in de spotlights zetten. Het is dus een opmaat naar een volledig album en ik ben blij dat er zoals we gewend zijn enorm veel energie in zit. Ik heb ze een paar keer live gezien en wat ik sowieso fantastisch vind, is dat Dean Vrösch altijd he-le-maal erin op gaat. Met een heerlijk muzikale start zijn we los. Hoog en strak tempo, energielevel stijgt en ook in het refrein is het slim een klein beetje samenzang te doen. Dat geeft duidelijk wel iets extra’s. Gitaarwerk zit er lekker in en daardoor tik je nog meer mee. Wat een power zeg. Het nummer duurt 3.18 minuten maar is eigenlijk voor mijn gevoel binnen no time afgelopen. Chapeau!
Gas geven!!
Rhinorino – Gone
Gone? Back!
De heren en dame van Rhinorino zijn weer helemaal terug! Ze hebben wel een intens jaartje achter de rug hoor. Een toffe Another Cocktail tour door Nederland gehad naar aanleiding van hun EP, vervolgens zijn ze uitgenodigd door The Freeks om gezamenlijk door Europa te trekken en te spelen in Italië, Duitsland, Zwitserland & Oostenrijk. Maar er kwam ook nieuws die iedereen wel liet schrikken: Sytse Roelevink is niet meer de man op de bas. Hij is ondertussen vervangen door Merijn van de Wijdeven. In de tussentijd hebben Pim en Susie Q wel gewerkt aan nieuw materiaal en dit is het eerste wapenfeit!
‘Gone’ heeft de titel gekregen en het is eigenlijk van de 1e seconde ook weer te horen dat het Rhinorino is. Zware aanzet, stem van Pim erbij en gas geven. De 3 facetten wat in de band zitten: drums, gitaar en bas zijn zoals we kennen van deze Utrechtse toppers aanwezig. Ook de coupletten zijn gewoon op maximale snelheid gespeeld maar toch hoor je het verschil tussen couplet en refrein. Heel klein beetje rust maar niet te lang aangezien de track maar 2.28 minuut duurt. Stonerrock van de bovenste plank weer. Wat overigens wel opvalt is dat er voor het eerst echt een stuk minder samenzang is tussen Pim en Susie Q. Heel even soort van geneurie door Susie maar verder is het puur Pim die zich de longen uit het lijf zingt. Het is hoe dan ook weer een geweldige opwarmer voor de rest. Daar zullen toch echt veel mensen weer naar uitkijken! Ohja, voordat we dat allemaal gaan vergeten.. Die komende plaat gaat ‘ Let’s Blow This Popsicle Stand’ heten, deze zal op 20 maart uitkomen en een paar dagen eerder (16e) is de releaseshow!
Zo, nú mogen we muziek luisteren!