Category Archives: Recensies
Album recensie: BloYaTop – Groove Control
Daar hebben we alweer het 4e album van de mannen van BloYaTop! Het is een trip geweest. Waar in oktober het startsein werd gegeven, de eerste 2 tracks werden gedropt, weer een toffe actie was met het voor inschrijven en een rode vinylspeler (met hun naam erop) kon bemachtigen, is het dan nu écht zo ver. De onvervalste heerlijke rock van de drie heren Mr. E, Mark Ferguson en Paul Huge mag weer gaan schallen door de speakers. Wat kunnen we verwachten? Nieuwe klanken? Anders? Harder? Zachter? Er is maar 1 ding te doen dan: Let’s Find Out!
We starten met de titeltrack ‘Groove Control’. Zware bas van Mr. E en een fluisterende begin. Spannend! Een uithaal en het rock gehalte springt omhoog. Ze winden er geen doekjes om bij de opener! Goed begin is het halve werk. Een van de bekende tracks is ‘Monster Movie Music’. Zoals eerder beschreven: hier zit alles in! Het rockgehalte, de energie, het smerige maar ook het plezier is te horen. Door naar ‘Use It Or Lose It’. Het geeft me op een of andere manier een dEUS gevoel, wat erg fijn is overigens! Mr. E heeft wat Tom Barman invloeden maar muzikaal is het wat intenser. Goede flow, ritmisch sterk en dus toch anders. Een andere die je wel eens gehoord kan hebben: ‘Catch Me If You Can’. Dik jaar geleden hiermee de start gemaakt van het ‘Groove Control’ album. De riffs kloppen, het opbouwende ritme, de geinige ‘yeah’, de solo, de rust pakken. STRAK! Met een titel als ‘Coffee After Seven’ kan het eigenlijk niet fout gaan. Toch is het niet eentje waar je echt recht op van gaat zitten. Absoluut niet slecht maar de spanning ontbreekt een beetje. In tegenstelling tot ‘Nightclubbing’! Horen we nu country? Heel eventjes ja. Want dan wordt het weer heerlijk onvervalste rock. Hoog tempo, 70’s vibe erover en steeds meer power erin! Dit is muziek. De track ‘Danger Honey’ is heel groovy! Uiteraard heerlijke sound van Mark op gitaar en uiteindelijk een fijne solo maar het basloopje van Mr. E mag zeker niet worden vergeten of het drumwerk van Paul wat aanwezig is maar niet overdreven. Je beweegt de hele tijd mee met je hoofd of tikt mee met je voet. Mission accomplished!
Dan is het wel even goed gas geven met ‘Heels Of Fortune’. Een heerlijk tempo maar ook zo vuig als maar wat. Kortste track maar alle energie is dan ook eventjes op.
Hoge verwachtingen kreeg ik door de titel ‘Apocalyptic Peptalk Blues’, terecht? Het begint akoestisch om vervolgens wat meer volume te ontwikkelen. Het doet me denken aan het begin van ‘Tribute’ van Tenacious D maar die vergelijking is snel weg. Het vertellende verhaal en de muzikale omlijsting zijn zeker goed maar het pakt me pas op het laatst. Ik deed mijn wenkbrauwen even fronsen (positief) door de start van ‘Not Fade Away’. Lekker rauw! Als we dan bij het refrein komen blijkt het ook gewoon bombastisch te zijn. YEEHAA! Een kneiter is dit, zonder twijfel een van mijn favorieten! Een 180 graden draai is ‘Going Down’. Pure rust, akoestisch, breekbaar. Mooi om te horen dat ze dit ook nailen. 1 rustige, serieuze track is genoeg moeten ze gedacht hebben want ‘Tornado Sally’ is weer rock van de bovenste plank! Ze schakelen namelijk meteen door naar de 5e versnelling. Heerlijk vol energie, power, smerigheid wat er van af spat.. Als dan die gitaarsolo erin knalt is het feest helemaal compleet. Nogmaals: rock van de bovenste plank! Afsluiter van het album is ‘Lonely At The Top’. Ook hier komt de akoestische gitaar in voor maar verder is het toch wel passie wat er van af spat. Goede uithalen, rauwe stem en dan toch wel de humor waar BloYaTop voor staat. Persoonlijk, eerlijk & muzikaal.
We kunnen lang lullen, erom heen draaien, discussiëren… maar dat is nergens voor nodig. Het vierde album van BloYaTop is een top plaat! Muzikaal steekt het zoals altijd weer helemaal goed in elkaar, er is afwisseling qua sound zonder dat ze die speciale BYT saus verliezen. Pure rock, smerige sound, soms lekker vuig maar ook puur. Absoluut eentje die je eigenlijk in je collectie moet hebben!
The Lighthouse – Catch Fire
Zó ontzettend slim!
Ik heb het al eens eerder gemeld. Waar wij een hele toffe indiepop band hebben/hadden onder de naam van Radio Eliza, heeft België dan duidelijk The Lighthouse. Hopelijk is wel bekend dat deze vrolijke vrienden in 2016 De Nieuwe Lichting op Studio Brussel hebben gewonnen en sindsdien ook lekker furore hebben gemaakt. Bij mij hebben twee tracks de meeste indruk gemaakt: ‘Hollywood’ en ‘Backbeats’. Overigens hebben de vijf: Bram Knockaert op gitaar & zang, Willem Schellekens op toetsen & zang, Nick Socquet op gitaar, Yannick H’Madoun speelt bas en Bastiaan Jonniaux is de drummer, mooi nieuws want ze zullen in de herst van 2019 met een album komen!
Eigenlijk is het precies wat je wilt horen van The Lighthouse. Het is slimme muziek, het is fijne muziek, het is vrolijke muziek. Catchy gitaargeluid, synths zijn duidelijk aanwezig en natuurlijk het ritme op drums en bas die onmisbaar zijn. Daarbij kun je zeker stellen dat het refrein aanstekelijk is. Eigenlijk doet het me aan nog een Nederlandse band denken: Kita Menari. Detail, onbelangrijk. Maar eerlijk is eerlijk, de zomer is dan toch echt voorbij maar onze vrienden uit Leuven zorgen er stiekem voor dat wij in gedachte op het strand lopen en dit wordt dan op de achtergrond gedraaid. Fantastisch!
Tijd om energie te krijgen!
The Kooks – Pamela
Lekker vrolijk!
Ik wist het niet hoor. The Kooks wéér met nieuwe muziek… Nadat ze afgelopen zomer opeens weer op de grote festivals stonden & een album uitbrachten, terwijl het eigenlijk al een heel lang stil was rondom de band, vroeg ik me af: wanneer? wat? waarom? Ja, zelfs het laatste! Het is niet de band waar ik meteen naartoe zou gaan of een album van zou kopen. Natuurlijk kennen we de grote nummers wel maar daar heb je het ook mee gehad. Dat is lang geleden geweest, nu zijn nieuwe bands nodig! Maargoed, ze bestaan nog en zullen zelfs op 29 maart in de AFAS spelen. Dus er is nog vraag naar!
Of dat in eerste instantie is voor hun nieuwe muziek betwijfel ik maar ik geef ze gewoon even een kans. Dat komt puur omdat het vandaag vrijdag is en dit nummer ook iets heeft. Het is anders dan wat we gewend zijn van Luke Pritcherd en consorten. Normaal hebben de mannen een echte indie sound met wel een Britrock randje. Deze track, ‘Pamela’, heeft juist een enorme Britse sound, is veel energieker en geeft me op een of andere manier een vrolijk gevoel!
Natuurlijk zal deze sound, deze stijl blijvend zijn voor The Kooks maar het is wel leuk dat ze even proberen te experimenteren. Of zoals ze zelf zeggen: ‘I wanted to write a funny song because we didn’t have a funny song’. Mission accomplished zou ik zeggen!
Even wat energie!
Album recensie: Dusty Stray – Estranged
Dusty Stray heeft onlangs zijn nieuwe (5e!) album uitgebracht: ‘Estranged’. Jonathan Brown, de man achter Dusty Stray, heeft een Amerikaanse achtergrond. Uit Texas van origine, woont hij al meer dan 20 jaar in Nederland. Voor dit nieuwe album is hij in 2015 terug naar de States, Colorado om precies te zijn, gegaan om nieuwe inspiratie te krijgen. Dat is goed gelukt maar wel met pieken en dalen. Dat is ook zeer zeker te horen. Qua sound moet je denk aan hele pure folk maar dan met onderwerpen zoals ouder worden, onbeantwoorde liefdes, plotselinge dood en kindernachtmerries. Uiteenlopend maar allemaal heel eigen. Zeker met de muzikale omlijsting wat erin zit; denk aan een cello, lap steel guitar, banjo, ukulele, harmonium en omnichord, is het iets unieks.
‘You Couldn’t Wait To See Me Cry’ is een opener waar je U tegen zegt. Dusty Stray draait er niet omheen. Tekstueel enorm goed te volgen en de muzikale omlijsting is sterk. Het heeft iets akoestisch maar ook iets futuristisch in zich. Als dan ‘Through The Atmosphere’ komt, is er weer iets heel anders te horen. Dit is overigens een soort ode aan een overleden vriendin van Jonathan. Echte folk en wetende waar het over gaat, maakt het nog mooier en persoonlijker. Fijn! ‘Houses’ heeft ook veel te maken met de albumtitel Estranged oftewel vervreemd. Hetgeen over de terugkeer naar Amerika na zo’n lange tijd. Een extra mooie muzikale omlijsting heeft ‘Things Will Look Different’. Alles met een lap steel guitar is magistraal goed en dan ook nog een mondharmonica…! Wow. Americana sound pur sang. Ook ‘I Can Still Pretend You’re Here Tonight’ gaat over de plotselinge dood van een vriendin. Jonathan heeft een periode in Barcelona gewoond en heeft haar daar ontmoet. Hij heeft zich kunnen ontwikkelen tot wat hij nu is: muzikaal maar ook veel meer daar omheen. Een van de kortste tracks is ‘Down’. Puur en omlijst door de omnichord. Je moet goed luisteren maar hij is zeer zeker speciaal.
‘Gorey Story’ is een hommage aan een van zijn persoonlijke helden, schrijver & illustrator Edward Gorey. Dat hoor je, dat voel je en dan ook extra geladen met een cello. Jonathan haalt alles uit de kast om zijn gevoel, zijn emoties te laten horen. Na een muzikaal intermezzo, ‘Little Lude’, horen we ‘All My Wrongs’. Deze is zeker op het gebied van gitaarspel even heel lekker om te horen, anders! Toch blijft het lekker donker en het folk gehalte ligt nog altijd hoog. Een geinige track is ‘After The Play’, iemand ontmoeten na de show maar geen idee hebben wie en denken… Wat doe ik nu? ‘Old And Gray’, natuurlijk denken we er allemaal aan: oud worden. Maar dan samen met iemand. Of je heb die onbeantwoorde liefde.
Een redelijk uniek verhaal is het nummer ‘Window’. Echt vanuit zichzelf, kind zijn. Slecht slapen, uit het raam kijken en aan het wachten tot een man die ineens tevoorschijn zou komen, schreeuwend met zijn handen plat tegen het raam aan. Eigenlijk best creepy. Maar als er daardoor zo’n nummer ontstaat, is het wel speciaal natuurlijk! Dan komen we bij ‘Happy End’, eigenlijk een boodschap: het komt allemaal wel goed. Samen met de ukelele voelt het ook meteen nét wat fijner, mooi om dit zo te horen. De afsluiter van deze plaat is een cover van Leonard Cohen, ook iemand die wel hield van donkere nummers. ‘Hey, That’s No Way To Say Goodbye’ past dus wat dat betreft goed in het repertoire van Dusty Stray!
Natuurlijk is het niet logisch om de muziek van Dusty Stray op een warme zomerdag te luisteren. Liever lekker op een donkere winter avond, bij de haard en dan meedenkend aan alle onderwerpen waar hij over zingt. Het eigen, het extreme, het donkere. Dat maakt hem ook behoorlijk uniek. De folk, de americana, de warme en rustige stem. Een album wat zeer zeker de moeite waard is om rustig naar te luisteren en alles op een rijtje te zetten!
Thaïti – Pink Jungle
Stilstaan? Hoe?
Thaïti heb ik nu bijna 2 jaar geleden eens ontdekt door het nummer ‘Habana’. Deze Nijmeegse groep heeft toen ook echt indruk op mij gemaakt. Onthouden, gevolgd en ik was blij voor ze dat ze dit jaar mochten meedoen aan de Popronde! Terecht. Het is een 7 koppig gezelschap bestaande uit Sam Cuppen, Jamil Molenaar, Luuk Gerards, Thomas Lazeroms, Juen Schütt (die overigens helaas gaat stoppen na de Popronde!) en de enige vrouw in het geheel: Florieke Vos. Qua sound is het eigenlijk heel lastig in te delen. Je kunt zeggen dat het werelds is, dat het exotisch is, funky, R&B invloeden… Maar misschien is het beste dit ervan te maken: het is Thaïti. Heel tof dat er nu weer nieuwe muziek is!
Want dit is een opmaat naar het album wat nog moet gaan komen. Wanneer? Als het goed is het voorjaar en dat is logisch. Bij Thaïti krijg je goede zin, veel energie en gaat stiekem altijd de zon schijnen. Ook al is het donker! Goed, ‘Pink Jungle’ nu. Het begint weer lekker geheimzinnig maar die exotische factor kunnen we al meteen afvinken. Lekker donker maar met een fijn ritme. Als we dan richting het refrein gaan komt er veel meer energie en power in. Dansen? Uiteraard! Nadat Sam het eerste stuk voor zich nam, is het dan aan Flo die menig man opeens laat dansen zonder dat hij zelf wist dat hij het kon! Naarmate dat de track vordert en de opbouw plaatsvindt, is het gewoonweg knallen. Sneller, harder, energieker, vrolijker! Thaïti maakt overal een feestje van, super! Nu is het echter nog wachten op die volledige plaat…
Get funky! Luister Thaïti!